De druk is enorm

Ik voel me vreemd. Licht in het hoofd, grenzend aan duizeligheid. Het is benauwd in de kamer. Mijn oksels transpireren en ik voel het zweet in mijn handen. De druk is enorm, want ik heb het haar beloofd. Echt het moet. Ik moet mijn dagelijkse column schrijven, maar ik weet nog niet waarover en heb nog geen woord geschreven. De tijd dringt, want over een paar uur moet ik de column klaar hebben.

Ik kijk op de klok en zie dat er weer vijf hele minuten verstreken zijn. Mijn mond wordt kurkdroog. Ik kan het niet langer uitstellen. Ik moet nu toch echt beginnen. Ik adem diep in en kijk op mijn scherm. De letters dansen voor mijn ogen, terwijl ze er helemaal nog niet staan. Ze lijken wel mijn scherm te springen. Ik weet dat het niet kan, maar aan het gevoel kan ik niet ontkomen. Ik krijg het steeds benauwder. Mijn hersenen weigeren elke vorm van samenwerking. Wat doet ze me toch aan!

Ineens valt het kwartje. Een onbeschrijflijk grote opluchting maakt zich van me meester als ik in een split second een idee om over te schrijven krijg. Nu nog een titel bedenken en een pakkende openingszin schrijven, dat is altijd de kracht van een goede column. Ik ervaar de tijdsdruk en de belofte een column te schrijven als een onuitputtelijke bron van inspiratie, dus het moet me gaan lukken. Het is inmiddels 2.00 uur en dat betekent dat ik nog een paar uurtjes heb voordat ze mijn column verwacht. Ze moest eens weten dat ze me bijna een slapeloze nacht bezorgd. Ik vraag me af of ze daar spijt van zal hebben. Vragen doe ik het haar niet. Ik wil geen slapende honden wakker maken, zeker die van haar niet. Ze heeft zo’n grote herdershond. Een lief beest, maar het risico om hem midden in de nacht wakker te maken durf ik niet te nemen. Haar wakker maken ook niet trouwens.

Het begin is er inmiddels. De titel staat te pronken boven een openingszin waar ik eigenlijk best tevreden over ben. Ik heb ook al een idee voor de rest van de column. Ik zal haar verbazen. Half drie in de nacht of niet, die column zal er komen. Natuurlijk vermeld ik niet dat ik de column op het laatste moment midden in de nacht geschreven heb en dat er verschillende aanvallen van lichte tot zware paniek aan vooraf zijn gegaan. Nee, dan zou ik haar bijna een schuldgevoel bezorgen en dat wil ik absoluut niet op mijn geweten hebben. De column begint vorm te krijgen, dus ik neem wat te drinken om even tot rust te komen. Een klein beetje ontspanning heb ik, al zeg ik het zelf, ondertussen wel verdiend.

Het schrijven verloopt voorspoedig. Nog een paar zinnen en dan is de column klaar. Ik zie op de klok dat ik nog een kleine drie uur heb om te slapen en dan kan ik mijn column met een gerust hart op Facebook plaatsen. Ik ben nu al benieuwd naar haar reactie. Tijd om te gaan slapen en misschien droom ik wel over mijn volgende column!