En we gaan nog niet naar huis…...want het is veel te donker!

Soms gebeurt het dat schrijvers elkaar ontmoeten. Bij elkaar komen voor een feestje. Het meest bekende voorbeeld hiervan is het jaarlijkse boekenbal. Ik ben hier nog nooit voor uitgenodigd. U zult dit misschien vreemd vinden, maar ik niet. Ik schrijf niet alleen columns, maar ook gedichten. Heel veel mensen doen dit. Niet alleen op professioneel niveau. Er zijn ook heel veel amateur dichters en ik ben er daar één van. In het verleden kwamen we regelmatig bij elkaar. De mooiste herinneringen bewaar ik aan een bijeenkomst in het plaatsje Usquert. Niet echt centraal gelegen, want het is een klein plaatsje in het noorden van de provincie Groningen. We gingen daar naartoe, omdat één van de bevriende dichters niet ver kon reizen en daar in de buurt woonde. Iets van Mozes en een berg dus.

Beschermde boerderijen, smalle straatjes rond de 13e eeuwse kerk, statige villa's naast knusse eenvoudige arbeidershuisjes, het Berlagehuis, de molen Eva en nog veel meer. Dat is Usquert. Een klein, levendig dorp op 't Hogeland van Groningen, aan het Wad met welgeteld 1365 inwoners. Uitgerekend daar zijn we bij elkaar gekomen. De reis naar Usquert was al een hele belevenis. Onderweg een bevriende dichter opgepikt en vervolgens uren in de auto om tenslotte in het hoge noorden uit te komen in een gezellig zaaltje aan het Wad. Als je de dijk opliep dan keek je over de Waddenzee uit. Een hele belevenis als je daar nog nooit geweest was, zoals ik.

Ik bewaar goede herinneringen aan deze tijd. Heb veel bekende gezichten ontmoet. Veel dichters hebben voorgedragen uit eigen werk en de dag is omgevlogen. Volgens de titel van deze column gingen we nog niet naar huis, maar ook toen is het moment gekomen dat we wel naar huis moesten. En dat was helemaal een belevenis. Gewoon dezelfde weg als op de heenweg, maar dan andersom zult u denken. Maar dan kent u Groningen niet. Het is daar ‘s avionds donker. U wilt niet weten hoe donker Groningen kan zijn. Ik had het gevoel dat het nergens op de wereld zo donker was als toen in Groningen. We zaten dicht bij het Wad, dus in een zeer landelijke omgeving. Kilometers ver verwijderd van de bewoonde wereld, althans zo voelde het aan. En dan is het donker, echt donker, want enige vorm van straatverlichting kan ik me niet herinneren. De navigatie aan en gelukkig reed er in de verte een auto voor me. Voorzichtig rijden en de achterlichten van die auto maar volgen. Na kilometers lang op de tast rijden kwamen gelukkig de eerste straatlantaarns in het zicht. Dat was een hele verademing. Daarna nog uren in de auto gezeten om uiteindelijk veilig thuis te komen. Een dagje Usquert. Het was een hele beleving en wat was het daar donker, vreselijk donker!