Geen spijt, maar het is wel jammer

Net als veel mannen heb ik ook gevoetbald. In mijn hele jonge jaren op het veld. Eerst als keeper en later als scorende linksbuiten. Dat keepen ging me goed af. Voor het voetballen en scoren had ik minder talent. Ik heb het altijd met veel plezier gedaan. Tot mijn 50e heb ik in de zaal gespeeld en daarna geen bal meer geschoten of tegengehouden.

Mijn vader voetbalde ook. Recent het ik wat foto’s gevonden van mijn vader als voetballer. Voornamelijk foto’s van de teams waarin hij gespeeld heeft. foto’s in zwart-wit, zo lang is het al geleden. Ik kan me niet herinneren dat ik als kleine jongen mijn vader ooit heb zien voetballen. Natuurlijk wist ik dat hij voetbalde. We hebben er wel eens over gesproken in mijn herinnering. Het vreemde is dat ik helemaal niet weet op welke positie hij speelde. Ik weet ook niet of hij een beetje kon voetballen. Ik heb het hem nooit gevraagd. Eigenlijk best apart dat ik dat nooit gedaan heb. Hij heeft het me, zover ik nu nog weet, ook nooit verteld. Spijt dat ik het nooit gevraagd heb, heb ik niet, maar jammer vind ik het wel.

Als ik als voetballer het talent van mijn vader had, dan kan hij nooit een goede voetballer zijn geweest. Misschien was dat wel zo en heeft hij het daarom ook nooit verteld. Toen ik nog in de jeugd voetbalde ging hij wel altijd mee. Hij was samen met een vriend leider van het elftal waarin ik speelde. Veel overwinningen heeft hij niet gezien, maar leuk was het wel.

De foto’s die ik gevonden heb roepen herinneringen op. Jeugdvrienden van mijn vader op de foto. Foto’s van velden die al heel lang niet meer bestaan, omdat de vereniging naar een andere locatie is verhuisd. Spelers waarvan ik de namen niet meer weet, maar waarvan de gezichten me wel bekend voorkomen. Leuk om die foto’s terug te zien, maar toch is het jammer dat ik mijn vader nooit heb zien voetballen en hem ook nooit gevraagd heb of hij een beetje kon voetballen.

Jammer dat ik het hem nooit gevraagd heb. Zo zal iedereen wel dingen hebben die hij om onbekende redenen nooit aan zijn of haar ouders heeft gevraagd. Wellicht maakt dat onbekende de herinnering wel mooier. Nu kan ik bij de foto’s nog fantaseren dat hij een hele goede voetballer was. Als ik het hem had gevraagd, dan was het antwoord misschien wel tegen gevallen. Nee, het is jammer, maar spijt heb ik dus niet!