Mijn dag kan niet meer stuk

De dag begon zo somber. Geen inspiratie om een nieuwe column te schrijven, maar zoals u ziet en leest is daar verandering in gekomen. Iemand, ik weet niet wie, is op het schitterende idee gekomen een Facebook pagina aan te maken met de naam “Voor en door echte Alblasserdammers”. Een pagina met een gigantisch succes. Mensen melden zich met bosjes tegelijk aan en plaatsen foto’s en verhalen uit hun jeugd. Ik heb al heel veel bekende namen voorbij zien komen. Ik ben weliswaar geboren in Papendrecht, maar toen ik 1,5 was verhuisden mijn ouders naar Alblasserdam. Mijn vader kwam uit Papendrecht, mijn moeder uit Alblasserdam en mijn vader ging in Alblasserdam werken. Vandaar de verhuizing en ik heb mij altijd en nog steeds een Alblasserdammer gevoeld. Na het overlijden van mijn beide ouders, al 11 en 16 jaar geleden, baalde ik er van dat ik zo weinig foto’s van hen had en ook weinig foto’s uit mijn jeugd. Een paar had ik er nog wel, maar veel waren het er niet. Door deze Facebook pagina kwam ik op het idee ze weer eens op te zoeken. Ik wist dat ze in een doos met spullen moesten zitten, die ik uit het ouderlijk huis van mijn ouders had meegenomen. Een doos vol met herinneringen die ik al meer dan 10 jaar niet had geopend. Vanmorgen heb ik dat wel gedaan en de foto’s had ik snel gevonden.

Onderin de doos lag een vergeeld tasje. Ik had geen idee wat daar in zou moeten zitten. Ik heb gekeken en kwam tot mijn verrassing een aantal albums tegen met foto’s waarvan ik het bestaan niet meer wist. Met veel belangstelling heb ik alles bekeken. Trouwfoto’s van mijn ouders, foto’s van mijn geboorte, foto’s uit mijn jeugd, foto’s van mijn vader bij het jubileum op zijn werk. Herinneringen uit een mooie tijd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de albums met een traantje in mijn ogen heb bekeken. De trouwfoto van mijn ouders, keurig in een lijstje, heb ik al op de kast in mijn woonkamer gezet. Veel van de foto’s zal ik binnenkort gaan digitaliseren.

Bij veel foto’s uit mijn jeugd kreeg ik de gedachte: “Ben ik dat echt?”. Ik heb foto’s van familieleden gezien die ik niet eens ken of niet meer ken. Heel vaag wist ik dat er ooit een foto album moest zijn geweest, maar ik heb altijd gedacht dat dit of bij een verhuizing of na het leegruimen van het huis van mijn ouders na hun dood, verloren moest zijn gegaan. Dat er zoveel foto’s en dus ook zoveel herinneringen bewaard zijn gebleven heeft mij volkomen verrast. Dat ik niets mee wist van het bestaan van deze albums is voor mij onbegrijpelijk. U zult dan ook niet verbaasd zijn dat mijn dag in ieder geval niet meer stuk kan!