Alzheimer…..wie blijft het bespaard?

Het blijft een nare en slopende aandoening Alzheimer en ook mijn vader was, net als steeds meer ouders van ons, hard op weg om te vervagen van wie hij eigenlijk was. Gelukkig overleed hij nog voordat deze ziekte hem echt in zijn onomkeerbare houdgreep heeft gekregen. Ik heb het nu over eind 2004, maar het ligt nog als de dag van gisteren in mijn geheugen. In de eerste maanden dat hij deze ziekte had, heb ik er eigenlijk niets van gemerkt. Ik zag mijn ouders regelmatig en dan met name bij mij thuis. Mijn vader was ouder aan het worden. Je kon aan hem merken dat hij de 70 dik gepasseerd was, maar niets wees erop dat er meer speelde dan de problemen met zijn hart in de vorm van een lekkende klep. Pas vanaf het moment dat hij lichamelijk verder achteruit ging en opgenomen werd in het ziekenhuis, begon ik te merken dat er meer aan de hand was. Een starende blik in de ogen. Zijn bed uit willen gaan, terwijl hij eigenlijk niet meer kon lopen. Aan de mede patiënten had hij verteld al meerdere keren aan zijn hart te zijn geopereerd, terwijl hij voor het eerst in een ziekenhuis lag. Allemaal aanwijzingen dat het niet goed ging. In het ziekenhuis werd al snel de diagnose Alzheimer gesteld. Ik heb mijn moeder gevraagd of het voor haar net zo nieuw was als voor mij. Dat bleek niet zo te zijn. Ze vertelde dat mijn vader in de thuissituatie al lang niet meer de man was zoals ik hem meemaakte. Hij was vaak geestelijk afwezig en ook was er sprake van geheugenverlies. Als hij achter zijn rollator naar de kapper liep, volgde mijn moeder op afstand omdat ze wist dat hij de weg niet meer zou weten. Wel naar huis, maar niet naar de kapper. Mijn moeder heeft in het laatste half jaar voor de dood van mijn vader heel veel met hem meegemaakt. Ze wilde dat samen met hem oplossen en mij de ellende besparen. Dat was haar manier om met Alzheimer om te gaan, zonder dat ze besefte dat het Alzheimer was. Totdat het ook lichamelijk niet meer ging en mijn vader in het ziekenhuis werd opgenomen.

Ik heb me vaak afgevraagd of ik het niet had moeten merken. Mijn moeder vertelde me dat mijn vader helemaal opleefde als hij mij zag. Dan was hij opeens weer de man zoals ze hem wilde zien en zoals ze hem kende. Thuis verviel hij dan weer snel in het oude patroon. Ik hoefde me dus geen verwijten te maken. De periode in het ziekenhuis, de tijd dat ik het dus wist, heeft een aantal weken geduurd. Ik merkte dat recente gebeurtenissen bij mijn vader voor veel problemen zorgden. Hij wist ze gewoon niet meer. Als ik over dingen van jaren geleden met hem begon te praten, dan was er niets aan de hand. Hoe lang het ook geleden was…..hij herinnerde zich alles en kon erover meepraten. Ik deed dat dan maar zoveel als mogelijk. Je wilt je vader toch zien zoals je hem wilt zien. Op de momenten dat het vanwege zijn ziekte niet lukte, merkte ik dat uiteraard. Gewoon met hem meepraten en doen alsof er niets aan de hand was. Heel moeilijk om je vader zo te zien, maar ik denk dat mijn moeder en ik er meer last van hadden dan mijn vader zelf. Dat was mijn manier om met Alzheimer om te gaan.

Mijn vader zou niet meer naar huis mogen. Een opname in een verzorgingstehuis was de enige optie. De procedure was in gang gezet, maar het is niet zover gekomen. Mijn vader was lichamelijk en geestelijk op en overleed op 75 jarige leeftijd in het ziekenhuis. Nog jong om te overlijden, maar ik ben blij dat hem verdere vervreemding van zichzelf bespaard is gebleven.

Het lijkt tegenwoordig wel of steeds meer mensen worden geconfronteerd met Alzheimer. Hoe er mee om te gaan moet ieder voor zich bepalen. Mijn moeder heeft er destijds voor gekozen om het voor anderen te verzwijgen en heeft geprobeerd het samen met mijn vader op te lossen. Een slopende tijd is dat geweest en ik zou het niemand aanraden het op deze manier te verwerken. Dat het Alzheimer was besefte ze op dat moment niet. Dat het niet goed met hem ging uiteraard wel. Ik ben slechts een korte periode echt geconfronteerd geweest met deze ziekte. Ik heb al beschreven hoe ik heb geprobeerd er mee om te gaan. Een aantal jaren na de dood van mijn vader heb ik mijn herinneringen aan die tijd en aan zijn ziekte verwoord in een gedichtenbundel met de titel “Rood Sap”. In het ziekenhuis noemde hij alles wat hij te drinken kreeg rood sap. Of het nu koffie was of water….voor hem was het rood sap. Een vruchtensap die hij thuis vaak dronk. Andere namen kende hij waarschijnlijk niet meer. In het ziekenhuis werd daar op een positieve manier mee omgegaan. Ik heb dat ook gedaan, zoals ik op dezelfde manier ben omgegaan met zijn Alzheimer.