Blijft u vooral binnen!

Je hebt van die bijna zomers aanvoelende dagen. Uitbundig zonlicht. Blauwe lucht. Ontluikend groen. Bomen vol bloesem. Alblasserdam, de woonplaats van Theo van Dijk, op zijn mooist. In huis blijven is er niet bij. Gewoon even lekker chillen op een bankje. Gezicht in de zon. En alles is goed. Nu is het anders. Zorgeloos buiten zijn kan niet meer. Binnen zitten is de norm, “Blijft u vooral binnen!”, hoe vaak heeft hij het onze premier al niet horen zeggen. Maar ook voor hem is dat verschrikkelijk moeilijk. Op één van die mooie dagen, gedurende de Corona crisis, hield hij het niet meer. Thuis door de ramen naar de regen kijken, daar valt nog over te praten. Maar zonlicht zien achter glas, daar is geen denken aan. Verstandig of niet. Hij ging zichzelf en zijn hondje uitlaten. Naar Park Huis te Kinderdijk. Even geen smartphone of ander beeldscherm. Even alle zinnen verzetten in de natuur met het verstand op nul. Heerlijk leek hem dat.

Hij dacht dat hij de enige was. Niet dus. Op zijn favoriete bankje zat een vrouw vol overgave te genieten van de natuur. Toen zij hem zag aankomen, werd hij direct streng toegesproken. “Meneer pas op. Ik weet niet of dit bankje groter is dan anderhalve meter. Of u dus naast me mag komen zitten. Maar dit is wel een Corona stiltegebied. Verboden op deze plek over corona te praten.” Voordat Theo de kans kreeg te reageren gaf zij het antwoord al. “Dat idee heb ik gepikt van de tv-serie over Hendrik Groen. Iedereen fokt elkaar op met spookverhalen. Dat gaat mij niet gebeuren.” Zij keek hem aan met een blik van: dat heb ik nou eens mooi gezegd. “Ja maar,” sputterde hij tegen, “De mensen willen hun verhalen toch ook kwijt?.”

“Meneer,” reageerde ze, hem indringend en bijna verwijtend aankijkend, “Ik snap wat u bedoelt. Maar ik heb mezelf aangeleerd in dit soort tijden daar niet aan mee te doen. Anders maak je jezelf en je omgeving helemaal gek. Zo moet je dat ook bij die Corona doen. Maximaal twee gesprekken per dag en zeker niet op zo’n mooi plekkie.”

Zij stond op en liep richting het bruggetje bij de uitgang van het park. Theo ging even in stilte zitten op het bankje en keek naar de prachtige natuur. In Park Huis te Kinderdijk, door een voor hem totaal onbekende mevrouw omgedoopt tot het Corona stiltegebied. Het had wel wat en als hij er goed over nadacht wat het aantal gesprekken per dag betreft, dan had ze eigenlijk wel gelijk. Met die gedachte in zijn hoofd heeft hij nog lang zitten genieten van de schoonheid van het park. Dat die mevrouw zelf over Corona begonnen was, heeft hij haar maar niet nageroepen.

(Voor de niet-Alblasserdammers. Het Park Huis te Kinderdijk is een overblijfsel van een landgoed, bewoond ná 1600 door een rijke redersfamilie. Het park bestaat uit een binnenrand van grasland en een buitenrand met lanen en bossen. Verder kleinschalige landschapselementen als watergangen, poelen, gras- en hooilandjes, een schapenweide en een ooievaarsnest).