Boer zoekt vrouw

Bijna is het zover. In de loop van deze maand verschijnt Boer zoekt vrouw weer op de TV. Ik weet absoluut niet of dit nu het 10e, 11e of 12e seizoen is, maar een succes programma is het nog steeds. Het merendeel van televisie kijkend Nederland zit binnenkort op zondagavond weer op de bank om het wel en met name het wee van de boeren en hun al dan niet geliefden te aanschouwen. Zondagavond, kwart over acht. De zenuwen stijgen en in veel huishoudens lopen mensen naar de keuken om nog sneleen kop koffie te zetten. Yvon Jaspers heeft weer een aantal bijna radeloze boeren gevonden, die bijna hopeloos op zoek zijn naar de liefde.

In een voorprogramma hebben we al kennis kunnen maken met de boeren. Ik heb gekeken, maar kan me geen enkele boer herinneren. De eerste uitzending zal dus wellicht een feest van herkenning worden. Niet alleen voor mij, maar voor vele kijkers. Als oplettend lezer zult u nu de conclusie getrokken hebben dat ik een kijker ben. Dat klopt. Op zondagavond ben ik meestal thuis en dan is het eerst Studio Sport kijken en daarna Boer zoekt vrouw. Ik heb geen moeite dat te bekennen. In de eerste uitzending zullen we zien welke boeren tot de gelukkigen behoren om echt mee te mogen doen aan het programma. Des te meer mensen voor de boer geschreven hebben, des te groter de kans dat deze boer of boerin de komende weken op TV zal verschijnen. Het is best sneu om te zien dat de ene boer soms 600 brieven heeft ontvangen en de andere boer slechts 3. Opvallend om te zien is dat ze vaak even blij zijn met dit resultaat. Ik kan me er iets bij voorstellen, want de keuze uit 3 is wat eenvoudiger te maken dan de keuze uit 600. Misschien is die tegenstelling ook wel één van de krachten van het programma.

Ter voorbereiding op het schrijven van deze column heb ik een beetje op het internet rond gekeken. Heb daar inmiddels ontdekt dat het het11e seizoen betreft. Ik zat met mijn eerste gedachte dus al goed. Wat me opvalt is dat er her en der opeens artikelen verschijnen over boeren uit het verleden die iets spectaculairs hebben meegemaakt. De één is gestopt met boeren en de ander heeft een nieuwe liefde gevonden. Er wordt van alles gedaan om de aandacht van de argeloze kijker, waartoe ik dus ook behoor, te trekken. Zonder die aandacht zou ik deze column nu ook nog niet geschreven hebben, want het was nog niet tot me doorgedrongen dat het weer begint. Een echte fan ben ik dus ook weer niet.

De meeste boeren zoeken iemand met wie ze kunnen lachen en praten. Belangstelling voor het boerenbedrijf zou wel leuk zijn, maar ze hoeven er niet te komen werken. Een eigen leven wordt op prijs gesteld. Eigenlijk niets bijzonders, maar toch kijken we massaal. Yvon Jaspers is de stuwende kracht achter het programma. Daar waar nodig spreekt ze troostende woorden en anderen geeft ze als het ware een schop onder de kont als ze te weinig initiatief tonen.

Welke mening we ook hebben over Yvon, de boeren of de programmamakers; we kijken wel weer met z’n allen en, eerlijk gezegd, ik kijk er nu al weer naar uit! U ook ?