De Beentjes van Sint-Hildegard

De Beentjes van Sint-Hildegard is een Twèentstalige speulfilm die op 13 febrewaori 2020 in première gunk. De heufdrollen wördt vertolkt deur Herman Finkers en Johanna ter Steege; de regie en productie bint van de haand van Johan Nijenhuis. In de eerste weke trök de film meer as 100.000 bezukers, wat een Gouden Film Award opleverde. De basis van de film is een Tsjechisch script, det ingriepend anepast wördden deur Finkers.'t Verhaal speult in Twente. Gedda (Johanna ter Steege) is wies mit heur kerel, dierenarts Jan (Herman Finkers), mar vertroetelt hum zo naodrokkelijk det hij 't der benauwd van krig. Nao de dood van zien tientallen jaoren op dezölfde meniere aoververzörgde schoonva kump Jan in een bevlieging in verzet. Intussen lek de dementie aover Jan hen te kroepen.Umdet de film bedoeld is veur een laandsbried publiek, is der Nederlaandse ondertiteling.

U zult wel denken, wat heb ik nu toch weer gelezen? Zijn de columns voortaan in het Twents? Nee, ik kan u geruststellen. Dit was maar eenmalig en meer Twents dan bovenstaand stukje ken ik ook niet. Ja, een vraag als: “Hoe laat gaan de winkels los?”, maar daar houdt het dan ook mee op. Het Twentse gedeelte van deze column heb ik bovendien geleend van het internet. Ik vond het wel toepasselijk om een column over een Twentstalige film ook in het Twents te beginnen. Mijn belangrijke vriend de spellingcontrole is er overigens wel van op hol geslagen. Een film die ik trouwens niet gezien heb. Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst naar de bioscoop ben geweest. Als ik het uit moet rekenen dan heb ik ongetwijfeld een rekenmachine nodig. In mijn woonplaats schijnt een prachtige bioscoopzaal te zijn, maar ik heb m nog nooit van binnen gezien. Waarom schrijf je dan een column over een film? U zult zich dat ongetewijfeld afvragen en als u dat niet doet dan stel ik die vraag zelf wel. Het antwoord is eenvoudig en snel te geven…...vanwege Herman Finkers. Ik ben een liefhebber van zijn droge humor. Er is veel publiciteit rondom deze film en ik moet al lachen als ik het gezicht van Finkers zie. De humor straalt er gewoon vanaf. Ook bij elk TV interview met hem over deze film. Bovendien vind ik dat Twents wel prettig klinken. Genoeg redenen dus om er een column over te schrijven.

De behoefte om deze film in de bioscoop te gaan bekijken heb ik nu ook weer niet direct. Hij zal ongetwijfeld een keer op TV komen en daar wacht ik dan maar op. Als je al een jaar of 40 niet in een bioscoop bent geweest (ik heb de rekenmachine gevonden), dan doe je dat ook niet zo snel. Zeker niet alleen, althans ik niet. Het zit gewoon niet in mijn levenspatroon opgesloten. Misschien teleurstellend, maar het is nu eenmaal zo. Ik zal moeten leren om te gaan met deze en andere teleurstellingen. Heb wel eens geprobeerd daar een cursus voor te volgen, maar helaas. De ene keer dat ik me daarvoor op wilde geven, kreeg ik, om met Herman Finkers te spreken, de mededeling: “De cursus omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door!”.