De beentjes van Sint-Hildegard …… de herkansing

“De behoefte om deze film in de bioscoop te gaan bekijken heb ik nu ook weer niet direct. Hij zal ongetwijfeld een keer op TV komen en daar wacht ik dan maar op”, schreef ik in een eerdere column. Het gevolg was een uitnodiging om de film in de bioscoop te gaan bekijken. Door diverse omstandigheden, onder andere Corona, is het er nooit van gekomen. Gisteravond werd de film op televisie uitgezonden, dus degene die me had uitgenodigd voor het bioscoop bezoek heeft me hier diverse keren op gewezen. Ik heb dus noodgedwongen een poging gewaagd.

Het verhaal begint met een oude man en een ezeltje. Richting Bad Bentheim gaat hun reis. Waar het ezeltje moedig doorstapt, blijkt de steile helling voor de oude man te veel. Hij sterft ter plekke. Vanaf dat moment komt Jan (gespeeld door Herman Finkers) in beeld, de schoonzoon van de overledene. De film wordt gesproken in het Twents. Totaal niet storend, want er is ondertiteling. Al in het begin van de film komen er Bekende Nederlanders in beeld die geen acteer verleden hebben, maar alleen maar zijn gevraagd omdat ze uit Twente komen en dus ook de taal spreken. Dan haak ik al bijna af, dat hoeft voor mij allemaal niet. Veel verder ben ik niet gekomen. Ik dreigde op de bank in slaap te vallen en ben dus maar weer voetbal gaan kijken. Dat was toch al een dilemma…. of de film of voetbal. Gelukkig begon de film eerder, maar lang heeft het voor mij niet geduurd. Dat wil absoluut niet zeggen dat het een slechte film is. Nee, dat ligt volledig aan mij. Ik ben nu eenmaal geen film kijker. Sport kijk ik wel en zeker de Champions League. Eigenlijk was het dus geen eerlijke concurrentie. Ik denk dat ik in ieder geval wel langer gekeken zou hebben als ik niet de mogelijkheid had gehad naar het voetbal te kijken. Als u mij zou vragen welke film ik voor het laatst gezien heb, dan moet ik u het antwoord schuldig blijven. Ik zou het echt niet weten en het is in ieder geval heel erg lang geleden.

Nog even over de film. De liefde voor de regio spat van het scherm: de personages spreken bijna allemaal Twents en regisseur Johan Nijenhuis brengt het landschap op zijn voordeligst in beeld. Resultaat: een fijne tragikomedie over hoe liefde lucht nodig heeft om te kunnen leven. Maar helaas….. de film is een kassucces geworden en dat is in Corona tijd een enorme prestatie, maar niet aan mij besteed. Ik vraag me wel af hoe het in de bioscoop zou zijn geweest. Zou ik dan echt in slaap zijn gevallen? Ik denk het niet, maar zou het ook niet uit willen sluiten. Slapen kan ik overal en op elk moment van de dag. Ik zal eerlijk toegeven dat ik bij saaie sportwedstrijden ook wel eens op de bank wakker word als de wedstrijd al is afgelopen.

Mijn laatste bezoek aan een bioscoop dateert van tientallen jaren geleden en daar is dus geen verandering in gekomen. Voorlopig zal dat ook wel zo blijven, want het zal u inmiddels wel duidelijk zijn …... films kijken…. best leuk, maar absoluut niet voor mij!