De brief

Chris liep onrustig om het huis heen. Waar was Julia, waar was Peter en waar was de auto ? Ze wisten toch dat hij kwam ? Hij begreep er niets meer van. Hij probeerde door de ramen naar binnen te kijken, maar er was te weinig licht om ook maar iets in de duisternis te kunnen onderscheiden. Chris liep terug naar zijn auto om te kijken of hij een zaklamp bij zich had. Maar het geluk was vandaag niet met hem, geen lamp. Hij liep om het huis heen, misschien brandden er aan de andere kant wel lichten. Gehaast liep hij over het smalle pad langs het huis. Er moest toch ergens iemand zijn. In zijn snelheid gleed hij bijna uit over het natte gras. Zich ternauwernood op de been houdend bereikte Chris de achterkant van het huis. Hij opende het ooit door hem zelf gemaakte hekje en ging de tuin in. Maar ook hier was het donker, nergens brandde licht. Wat was er in vredesnaam gebeurd? Zijn hart begon steeds sneller te kloppen. Jarenlang had hij naar dit moment uitgekeken en dan nu dit…… Er zou toch niets ernstigs gebeurd zijn? Ongerust begon Chris op de achterdeur te kloppen, zelf ook wel beseffend dat dit geen zin zou hebben. Als er iemand was, dan moest er toch ergens licht branden. Zijn bloed begon steeds sneller te koken. Julia, Peter, waar waren ze ? Ten einde raad begon Chris een tegel uit het pad los te wrikken. Hij moest toch iets doen en het ingooien van een ruit leek hem de enige mogelijkheid om nog binnen te komen. De tegels lagen veel te vast. Hij had iets nodig om een tegel los te wrikken. Snel liep hij terug naar de auto. Een schroevendraaier moest er toch wel in de auto liggen. In het dashboardkastje vond hij er een. Hiermee moest hij zijn doel kunnen bereiken. Terug naar de achtertuin en dan aan de slag. Nu was het eigenlijk een fluitje van een cent. Behendig werd de tegel eruit gelicht. Hij liep ermee naar de achterdeur en sloeg met de zijkant van de tegel de ruit in. Voorzichtig de scherven ontwijkend, stak hij zijn hand door de ontstane opening naar binnen en kon hij de deur open maken. Voorzichtig liep Chris het huis binnen. Het was er stil, heel erg stil. Deze stilte maakte het voor hem nog beangstigender. Hij hoorde zijn eigen voetstappen weerklinken tegen de muren van de keuken. Alles stond er nog in, maar het leek wel of er in geen tijden iemand geweest was. Hij opende de deur naar de gang. Ook hier zag alles er verlaten uit. De deur naar de grote kamer stond open. Julia !!!! Peter !!! Hij schreeuwde het bijna uit van angst, maar reactie kwam er niet. Ook de woonkamer lag er verlaten bij. Drijfnat, badend in zijn zweet gooide Chris zijn jas op de bank en rende de kamer uit. Met twee treden tegelijk stormde hij de trap op nar de slaapkamer en trok de deur met een wilde klap open. Leeg, ook hier geen teken van leven te bespeuren. Het bed zag er onbeslapen uit. Wat had hier toch plaatsgevonden ? De kinderkamer, er zou toch niets met Peter zijn ? Maar ook daar was niemand. Moedeloos ging Chris op de rand van het bed zitten. Hoofd in zijn handen en denkend aan wat er gebeurd zou kunnen zijn. Hij had het toch duidelijk afgesproken met Julia. Vandaag zou hij terug zijn. Goed het was wel iets later geworden dan de bedoeling was, veroorzaakt door het slechte weer onderweg. Maar toch, Julia wist dat hij kwam en nu was er niemand. Hij kon toch niets verkeerd gedaan hebben. Goed vroeger wel, maar ze zouden toch proberen om een nieuwe start te maken. God wat had hij op dit moment spijt van wat hij gedaan had. Hij was veel te veel met zichzelf bezig geweest. Hij moest zo nodig langer werken dan goed was, hij moest zo nodig voor het inkomen zorgen. Hij had Julia gedwongen haar baan op te zeggen om als een brave huismoeder voor Peter te zorgen. Hij had toch moeten weten dat ze zo absoluut niet in elkaar zat. Hij kende haar toch, althans hij had beter moeten weten. Een levenslustige vrouw als Julia had hij natuurlijk nooit moeten dwingen om haar werk op te geven. Ook haar familie had hij net als ieder ander moeten accepteren. Hij was fout geweest en mogen slaan had hij haar natuurlijk nooit. Dat is toch het ergste dat een mens een medemens aan kan doen, geweld gebruiken. Of het nu verbaal of non-verbaal geweld was, hij had haar nooit zo mogen behandelen. Ze heeft zoiets ook nooit verdiend. Ze was knettergek op hem en wilde alles, ja alles, voor hem opzij zetten. En hij had haar alleen maar slecht behandeld. En ondanks alles was ze van hem blijven houden en had ze toegezegd hem een nieuwe kans te geven. En kansen had hij voldoende gehad. Na de geboorte van Peter had hij alles wat hij verknald had weer recht kunnen zetten. Een korte tijd had hij zich ook anders kunnen gedragen. Peter betekende veel voor hem, maar toch waren de ruzies met Julia weer terug gekomen. Steeds vaker had hij haar pijn gedaan en geheel ten onrechte, want Julia was en is een geweldige vrouw. Ze kon ook wel eens tekeer gaan, maar dat houdt een relatie alleen maar levendig. Hij zag haar duidelijk voor zich met haar betoverende lach. Haar lach, daar was hij voor gevallen, dat was wat haar in zijn ogen zo knap maakte. Maar toch was het weer verkeerd gegaan op die fatale dag in september. Na een lange werkweek was hij oververmoeid thuisgekomen. Ze hadden weer ruzie gekregen en waarom eigenlijk ? Onbenullige dingen. Een tube tandpasta en koffie die niet naar zijn zin was. Eigenlijk ruzie om niets, maar het was dit keer zo hoog opgelopen dat hij zijn zelfbeheersing verloor en woedend naar de huilende Julia had uitgehaald. En dat had hij natuurlijk nooit mogen doen.

Nu , jaren later was hij weer terug in het huis en zat hier op het bed van zijn zoon in een verlaten woning. Geen Julia en geen Peter, hij begreep er helemaal niets meer van. Julia zou hem toch een laatste kans geven en nu was er niemand. Moedeloos stond Chris op. Er moest toch ergens een teken van leven zijn. Al was er maar iets dat op enige vorm van bewoning zou kunnen wijzen. Maar de auto was ook al weg, dus veel hoop had hij niet meer. Langzaam liep hij de trap af en ging vervolgens de lege huiskamer weer in. Voor het eerst kwam hij op het idee om de lichten aan te doen. Zo verstrooid was hij ,dat dat nog niet eerder in hem was opgekomen. Hij zocht het lichtknopje en weldra was de kamer fel verlicht. Chris moest even aan de overgang wennen. Ook de kamer gaf niet de indruk dat daar de laatste tijd mensen hadden gewoond. Speurend keek Chris om zich heen. De kamer was eigenlijk niet veranderd. Alles stond nog zoals hij zich kon herinneren. Zelfs zijn stoel, ja zijn stoel, stond nog voor de tv. Alsof hij nooit weg was geweest. Alleen de kast maakte een legere indruk, wat was daar veranderd? Opeens wist hij het weer … de foto’s. Alle foto’s van hem en Julia en de kleine Peter stonden er niet meer. Geschrokken liep Chris richting de kast. Lege plekken en verder veel stof. Een teken dat hier al lange tijd niemand was geweest. En op de hoek van de kast, tegen de lamp, wat stond daar nu….? Een grote enveloppe. Stom dat hij die nog niet eerder had gezien. Met het sierlijke handschrift dat hij zo goed van Julia kende, zag hij zijn naam op de buitenkant staan. Gehaast pakte hij de enveloppe en scheurde hem wild open en had hij een brief in z’n handen. Chris liet zich in de stoel neervallen en met trillende handen begon hij te lezen:

Chris,

Als je dit leest ben ik er niet meer. Peter heb ik met me meegenomen. Ik weet dat ik je beloofd had om je nog een kans te geven, maar ik kon het niet meer aan. Lang heb ik hierover nagedacht, maar ik moest gewoon voor mezelf opkomen. Jarenlang heb ik mezelf opzij gezet en alleen maar gedaan wat jij wilde. Ik besef dat ik niet eerlijk tegen je ben geweest om toe te zeggen dat ik je nog een laatste kans zou geven. Ik wilde het ook echt wel, maar hoe dichterbij de dag van je terugkomst kwam, des te meer ik ging twijfelen en des te meer ik ging inzien dat ik het niet aan zou kunnen. We hebben een goede tijd samen gehad zolang ik maar deed wat jij wilde, maar ik heb ook een eigen mening, ik wil ook een eigen leven. Alles heb ik voor je opgegeven. M’n baan in het ziekenhuis, ik ben zelfs minder voor je gaan werken. Mijn familie heb ik verwaarloosd en alleen maar om er voor jou te kunnen zijn. Besefte je dan niet dat ik er ook nog was, dat ik ook mijn gevoelens en mijn wensen heb. Een vrouw hoeft er toch niet alleen voor haar man te zijn ? Niet alleen te doen wat hij wil …… ?

We hadden veel te vaak ruzie. Ik geef toe dat dat niet altijd aan jou alleen lag. Ook ik was wel eens veel te impulsief. Maar ik kon er gewoon niet langer tegen dat je me opnieuw zou behandelen zoals je me hebt behandeld. Je hebt gezegd dat je wilde veranderen na die fatale dag en je hebt geboet voor wat je me hebt aangedaan. Maar ik was veel te bang dat het weer voor een korte periode zou zijn. Immers na de geboorte van Peter ging het eventjes goed, maar al snel verviel je weer in je oude patroon. Je ging weer steeds meer drinken en de ruzies kwamen weer terug. M’n ouders wilde je al helemaal niet zien. Wie geeft mij de garantie dat je nu echt veranderd bent ? En die slaande ruzies waren natuurlijk niet alles. Je had me ook nooit mogen bedriegen met die andere vrouw. Je had kunnen weten hoe ik daarop zou reageren, daar hebben we het vaak genoeg over gehad. En toch nam jij dat risico. Wat moet Peter niet van ons gaan denken als wij altijd maar ruzie hebben? Zoals je ziet heb ik het huis in de oude staat achter gelaten. Alleen wat kleine dingen heb ik meegenomen. Je mag van mij alles houden en ik hoop dat je zonder mij gelukkig zult worden. Je bent tenslotte de vader van m’n zoon. Ik weet nog niet hoe ik Peter dit allemaal moet vertellen, maar ik hoop dat hij begrip zal hebben voor wat ik heb gedaan. Nu is hij nog te klein om alles te begrijpen, maar als hij ouder is zal ik proberen om het hem uit te leggen. Ik weet niet of ik ooit nog van een andere man zou kunnen houden zoals ik van jou gehouden heb in de tijd dat alles nog goed tussen ons was. Je hebt me zoveel aangedaan dat ik langzamerhand het vertrouwen in alle mannen verloren heb. Ik weet niet of ik daar ooit nog overheen zal kunnen komen. Misschien moet ik de rest van m’n leven wel als een brave moeder voor haar zoon blijven zorgen, zoals jij dat altijd maar wilde. Maar zonder jou zal ik toch verder moeten leven, zal ik toch een baan moeten vinden om in het levensonderhoud van mezelf en Peter te kunnen voorzien. zodra ik daartoe in staat ben neem ik nog wel eens contact met je op, maar een toekomst voor ons beiden zie ik absoluut niet meer, daarvoor is er in mijn ogen toch teveel gebeurd.

Chris, vaarwel en ik kon echt niet anders,

Julia

Geëmotioneerd legde Chris de brief naast zich neer. Hij kon het bijna niet geloven. Al die jaren had hij naar dit moment verlangd en nu waren ze er niet meer. Had hij dan nooit echt ingezien dat dit zou kunnen gebeuren? Had hij dan alles aan zichzelf te danken ? hij wist het niet meer. Natuurlijk had hij fouten gemaakt dat wist ie zelf ook wel, maar was hun relatie dan echt niet meer te herstellen ? Hij had nog hoop gehad, maar Julia kennelijk niet meer, dat bleek wel uit deze brief. Woest frommelde hij de brief in elkaar en stopte deze in zijn zak, pakte zijn jas, liep naar beneden en gooide de deur met een enorme klap achter zich dicht. Hij rende naar de voorkant van het huis, stapte in z’n auto, startte de motor en reed de donkere nacht in op zoek naar een nieuw leven.