De dood bestaat niet echt

Het klinkt misschien vreemd, maar voor mijn gevoel bestaat de dood niet echt. Het is slechts een verandering van “zijn”. Beter gezegd het “er niet meer zijn”. Dat gevoel heb ik heel sterk als ik denk aan mijn ouders. Mijn vader zou vandaag 92 geworden zijn, ware het niet dat hij op zijn 75e is overleden. Het lijkt zo lang geleden, maar dat is het niet. In mijn gedachten is hij ook niet dood. Hij leeft niet meer, hij is er niet meer, maar toch voelt dat heel anders dan dat hij dood zou zijn. Immers, in mijn bestaande herinneringen en in mijn gedachten leeft hij nog altijd en dat zal ook altijd zo blijven. Tot aan mijn dood of eigenlijk tot ook ik er niet meer zal zijn.

Is er leven na de dood? Ik denk er wel eens over na, maar ik kan u het antwoord niet geven. Ik kan het mezelf niet eens vertellen. Want ik weet niet hoe dat (het er niet meer zijn) is. In het slechtste geval is er niets en dan ben ik me er niet van bewust, in het gunstigste geval is er wel iets en dan is het niet erg dat ik het nu nog niet weet. De dood bestaat in ieder geval niet echt en is niets meer dan een “er niet meer zijn”. De dood kan ook levend zijn. Dat schreef ik al eerder bij het uitbrengen van mijn gedichtenbundel “Rood Sap”. Mijn vader verkeerde in een beginnende fase van dementie, leed aan de ziekte van Alzheimer en aan een hartkwaal. De bundel omvat in dichtvorm geschreven herinneringen aan zowel de periode voor het overlijden als aan de periode erna. Dementie bestaat uit een verzameling van verschijnselen, die er allemaal op wijzen dat de denkprocessen niet goed meer verlopen. Het kan gaan om geheugenverlies, moeite met aangeleerde vaardigheden en veranderingen in het gedrag. Ik beschrijf in deze bundel hoe dit proces zich bij mijn vader heeft ontwikkeld en hoe dit in combinatie met lichamelijke klachten uiteindelijk heeft geleid tot de dood. Door de vele positieve momenten gedurende en na dit proces wilde ik de lezer meenemen naar een beleving waarin, naar mijn ervaring, de dood ook levend kan zijn. Voor mijzelf heb ik het idee dat ik daarin ben geslaagd. Het is nu vele jaren later en ik heb nog steeds het gevoel dat mijn vader niet dood is, maar dat het een “er niet meer zijn” is. Daarvoor zijn de herinneringen en de gedachten aan hem nog veel te levend en veel te mooi.

Vandaag is dus zijn geboortedag. Geen dag dat ik het extra zwaar heb, maar wel een dag dat ik toch even extra aan hem denk. Er zelfs over schrijf. Een soort van eerbetoon aan zijn leven en mijn herinneringen aan hem, want ondanks dat hij dood is, bestaat de dood niet echt, is deze levend en niet meer dan een “er niet meer zijn”.