De lift

Renovatie van de lift in het complex waar ik woon. Een hele week geen lift en dat is best lastig als je net als ik slecht ter been bent en drie hoog woont. Geen ramp, maar wel een reden om een kort verhaaltje over een lift te schrijven. Zei niet iemand ooit dat elk nadeel ook zijn voordeel heeft?

De ruimte is niet zo groot. Er passen een beperkt aantal volwassen personen in. Een man, een vrouw en ikzelf. We zijn drie mensen die elkaar niet kennen, elkaar zelfs nog nooit gezien hebben. Maar die toevallig op hetzelfde tijdstip op dezelfde plek zijn. Normaal zouden we er niet over gepiekerd hebben om zo dicht tegen elkaar aan te gaan staan. Maar we hebben alle drie eenzelfde doel: zo snel mogelijk naar boven. Met zo min mogelijk moeite. Daarbij nemen we zelfs in Corona tijd deze kleine inbreuk op onze persoonlijke ruimte voor lief.

We kijken wat langs elkaar heen, de één naar het plafond, de ander juist naar de grond. Ik staar zelf naar de kale achterwand. Want elkaar in de ogen kijken doe je niet, als je zo dicht op elkaar geklemd staat. De deur gaat open. En weer dicht. Er stapt niemand in of uit. Mogelijk heeft een medebewoner uit balorigheid op de knop gedrukt of heeft iemand toch maar de trap genomen. De nummers 1 tot en met 3 lichten om de beurt op. Onder de getallen zit een rode knop. Voor noodgevallen. Ik heb die knop gelukkig nog nooit hoeven gebruiken. Ook het telefoonnummer niet dat er bij staat. Ik heb geen angst voor liften. Nooit gehad ook. Mijn moeder had dat vroeger wel. Die ging nooit alleen in een lift.

Meer dan 47.000 Nederlanders komen jaarlijks vast te zitten in een lift, stond gisteren in de krant in een bericht over een groep collega’s die laatst noodgedwongen de nacht had doorgebracht in de Euromast. Na zes uur uit werden ze uit de glazen lift bevrijd. Ik pakte tijdens het lezen van het artikel mijn telefoon en rekende uit dat het om 128 opsluitingen per dag gaat. Best veel! Onwillekeurig moest ik er nu toch even aan denken.

Met deze wetenschap in het achterhoofd kijk ik toch even anders naar mijn liftgenoten. De heeft net boodschappen gedaan, zie ik nu aan de volle tassen die ze bij zich heeft. De ander heeft een baard en draagt een halfvolle bidon in zijn hand. Hoe zou het zijn om uren lang met deze twee onbekenden in een opgesloten lift te staan? Zouden we elkaar op een gegeven moment wél in de ogen kijken? Zou ik te weten komen van wie ze houden en wat ze belangrijk vinden in het leven? Zes uur is lang. Maar biedt ook kansen om een ander te leren kennen die je normaal gesproken voorbij zou lopen. Eten en drinken zouden we genoeg hebben, zag ik toen ik de inhoud van de tassen stiekem bekeek. Het lichtje voor de derde verdieping springt aan. De deuren gaan open. Fijn. Toch wel. Voordat ik naar buiten stap, mompel ik een groet. Zolang de techniek goed werkt, loop je een hoop extra kennis mis. Zelfs wat ze in het gebouw deden en naar wie ze toe gingen, zal ik nu nooit weten.