De vinyldraaier

Ik sta in de kamer. De lampen heb ik, vanwege het schemeren, van stroom voorzien en zijn aan het schijnen geslagen. De televisie, die mij normaal gesproken rond dit tijdstip mijn dagelijkse dosis informatie voorziet, heeft er het zwijgen toe moeten doen. Een vluchtige blik naar buiten wekt de valse schijn, dat ik iets illegaals van plan ben te gaan doen. De manier echter waarop mijn hoofd op de meest vriendelijke manier terug veert, geeft weer dat mijn stemming de status van opperbest heeft aangenomen.

Nu willen de meest nieuwsgierigen onder u natuurlijk gelijk weten wat mij dan wel zo gunstig stemt; is het niet? Ik zal u dat vertellen. Ik ga plaatjes draaien. Plaatjes ?????”: hoor ik u nu bijna allemaal met enige schrik denken. “Wat zijn dat nou weer.” Weet u wat ik doe, ik laat u wel even meekijken.

Mijn handen steunen lichtjes op mijn koffertje en ik maak het deksel open. Daaronder verschijnt een soortement van rond rubberen matje, liggend op een draaitafel. Een parmantig kopje steekt trots door het midden van het matje heen. Een boemerang achtig hefboompje dat zich rechts van het eerder genoemde tafereeltje bevindt, herbergt een verraderlijk scherp naaldje.

Tijdens het bekijken van dit kleine schilderijtje, hebben mijn handen reeds een bontgekleurde kartonnen hoes van de grond weten te plukken. Op de hoes staat een prachtige tekening Voorzichtig kantel ik het hele handeltje zodanig dat vanuit de opening van het omhulsel, het zwarte goud mijn hand toucheert. Ik kom oog in oog te staan met 24 karaats vinyl en tussen mijn twee dolgelukkige handen in, onderwerp ik het uit hoezen gegraven schatje aan een lichtweerkaatsingsonderzoek.

De plaat heeft tot nu toe een heftig leven achter de rug gehad, aangezien de lichtzwarte littekens in kuddes bij elkaar gedreven over het gehele oppervlakte te aanschouwen zijn. Ondanks zijn verre van perfecte staat, leg ik de donkere discus toch op uiterst voorzichtige wijze op de plaats waar hij het meest tot zijn recht komt.

Even stokt het proces aangezien ik met een borsteltje een enkel stofje tot afdruipen beweeg. Tevreden glanst mijn platte vriendje me toe alsof hij me wil bedanken voor de zojuist ondergane poetsbeurt. Met chirurgische precisie land ik met het mini hijskraantje op de buitenste rand van de langspeelplaat en meteen geven de boxen door middel van een levendig ruisen het teken dat de operatie een groot succes is.

Uren achtereen draai ik de ene plaat na de andere en alle grote artiesten komen dan ouderwets langs op vinylvisite. Allen klinken beter, muzikaler, ritmischer, eerlijker, overtuigender dan op een CD. Mijn avond kan niet meer stuk. Kunt u het zich een beetje voostellen?