Dikke reet!

Ze ging een stukje wandelen met haar vader. Het zonnetje scheen en ze wist dat haar vader het prettig vond om buiten te zijn. Haar vader ging steeds verder achteruit. Geestelijk dan, want lichamelijk viel het nog wel mee. Voor een man van 87 was hij nog goed ter been. ‘s Morgens kreeg hij hulp van de Thuiszorg. De afspraak was gemaakt dat hij zoveel mogelijk dezelfde vrouw over de vloer kreeg om hem te helpen. Die regelmaat had hij nodig. Als er dagelijks niemand zou komen om hem te helpen, dan zou hij ‘s middags nog steeds ongewassen in zijn pyjama rond lopen. Hij zou gewoon vergeten zich aan te kleden. Alzheimer, die diagnose was een paar maanden geleden al gesteld.

Haar vader keek haar aan. “Die mevrouw, die vanmorgen is geweest, wie was dat eigenlijk?”, vroeg hij. “Dat weet je toch wel pa, dat is Anja, die komt elke dag”. “Dus ze is al eerder geweest?”, haar vader zuchtte. Tranen in zijn ogen. Hij besefte meer en meer dat zijn geheugen hem in de steek begon te laten. Triest om te zien, maar zijn dochter liet het niet merken. Het besef dat hij niet alles meer alleen kan is er nog wel. Aan de andere kant kan hij binnen vijf minuten drie keer hetzelfde verhaal vertellen. Andersom kon je hem ook elke keer hetzelfde vertellen. Bijna alles was nieuw voor hem. Samen met hem boodschappen doen vond ze het ergste. Zonder schroom sprak hij iedereen aan. Hij zei alles dat in hem op kwam. Ze schaamde zich er vaak voor, maar liet het nooit merken. Ze lachte en de mensen in de winkel lachten vaak mee. De meesten wisten ook niet wat hen overkwam.

Als ze samen waren probeerde ze hem wel eens te testen. Kijken of zijn geheugen die dag een beetje werkte, want het kon elk moment van de dag anders zijn. “Pa, daar hebben we het gisteren toch ook over gehad?”. Weer die afwezige blik in zijn ogen. “Echt waar? vreselijk, mijn hersens doen het niet meer. Je moet me maar naar de dokter brengen, die kan er misschien wel iets aan doen”. Dat waren altijd moeilijke momenten. Zij wist dat het alleen maar erger zou worden. Haar vader besefte wel dat zijn geheugen achteruit ging, maar Alzheimer, nee dat zei hem niets. Maar goed ook, dat zou hem alleen maar verdrietiger maken.

Halverwege de wandeling zitten ze op een bankje. Een joggende vrouw, midden dertig, nadert. Haar draf is niet soepel en het zweet loopt over haar gezicht. Als ze passeert steekt haar vader enthousiast zijn duim op en roept: "Goed zo!" Ze reageert niet. Hij kijkt haar na. Als ze tien meter verder is hoort ze hem zeggen: "Met je dikke reet!" Ze schiet in lach. Hij slaat zijn hand voor zijn mond, kijkt haar ondeugend aan en fluistert: "Dat zou ik vroeger nooit gezegd hebben." Ze glimlachte, zo af en toe had Alzheimer ook leuke kanten.