Een burn-out, dat overkomt jou toch niet?

Een verschijnsel dat al langer bestaat dan de meeste mensen vermoeden. Vroeger werd het gewoon overspannen genoemd. Maar we gaan met de moderne tijd mee, dus overspannen is omgedoopt tot een burn-out. Maanden lang probeer je het hoofd boven water te houden en vooral niet te laten merken dat je steeds meer in een wankel kaartenhuis verandert. Je blijft lachen en het werk gaat boven alles, althans dat denk je op dat moment. Alleen is het harde werken meer ploeteren en op de been blijven geworden en de lach is niet meer dan een oppervlakkige lach.

Je kunt niet meer. Het energie niveau is extreem laag en wordt alleen nog opgeladen tot een vluchtige hoeveelheid. Je uithoudingsvermogen is lager dan ooit en omdat het werken is verworden tot het continu tegen de stroom in zwemmen, brand je op. Uiteraard laat je dat aan niemand merken. Je schaamt je ervoor. Een burn-out, dat overkomt jou toch niet?

En dan zit je opeens thuis. Het moest en was het verstandigst om te doen, maar ja wat nu? Besluiten dat het niet meer gaat is één ding, maar wat moet je daarna? Dan word je wakker zonder doel. Kijk je in de spiegel, maar zie je eigenlijk niets vreemds. Je arm of been zit niet in het gips, Je loopt niet met een van pijn vertrokken gezicht. Dat alles is zichtbaar, maar aan jou is niets te zien. Van binnen voel je je echter bont en blauw geslagen. Anderen begrijpen het nauwelijks, want je ziet er toch goed uit. Je raakt het spoor steeds meer kwijt. Emoties zijn doorgaans een raadgever, maar je houdt het niet meer vol. Het kaartenhuis dat je was geworden, heeft bijna al je emoties uitgeschakeld. Tranen zijn al opgedroogd voordat je ze laat vloeien. Je voelt je zwakker en zwakker en het lijkt alsof niemand je begrijpt. Een continu gevecht in je hoofd om te accepteren hoe je bent en hoe je je voelt.

Steeds meer mensen krijgen hier mee te maken. Bezuinigingen, steeds minder personeel, dus de werkdruk neemt toe. Je komt het overal tegen. Niet alleen het werk, maar ook de privé situatie kan er de oorzaak van zijn. Jeschaamt je diep. Na maanden van herstel, ben jenog steeds niet de persoon die je zo graag weer wilt zijn. Typische kenmerken vaniemand met een burn-out. Zelf heb ik het gelukkig nog nooit meegemaakt. In mijn werk heb ik ooit iemand meegemaakt die mensen met stress of mensen met een burn-out aanstellers vond. Daar was je toch zelf bij, dat liet je jezelf toch overkomen, zo vond hij. Totdat het hem zelf overkwam. Zijn wereld veranderde. Het heeft bij hem niet lang geduurd, maar hij heeft wel respect gekregen voor mensen met stress of een burn-out. Hij moest het dus eerst zelf ervaren om er begrip voor te krijgen. Om in te zien hoe erg het is, zonder dat je aan de buitenkant ziet dat die mensen ziek zijn. Zo zie je maar weer. Een burn-out het kan echtiedereen overkomen ! Schaam je er dus niet voor. Verberg het niet en trek op tijd aan de bel. Praat erover met mensen die je dierbaar zijn. Schrijf je gevoelens desnoods op. Ook al is schrijvenniet je sterkste kant. Het gaat er niet om dat je perfect schrijft, dat hoeft helemaal niet. Het gaat erom DAT je schrijft. Bij veel mensen helpt het of heeft het geholpen. Zoals ik al eerder schreef kan het echt iedereen overkomen, zowel jong als oud. Hopelijk blijft het jebespaard!