Een kerstverhaal op herhaling, maar mede door de vele regen nog heel erg actueel

Achter me gaat de deur van het flatgebouw open. Een oude man gekleed in een lange, beetje sjofele regenjas komt langzaam aangelopen. Zijn jas druipt nog na van de regen. Lichtgekleurde plekken laten zien waar de regen hem niet heeft kunnen bereiken. De man neemt zijn hoed af, langs de rand valt het water op de grond. Met moeite kan ik een glimlach onderdrukken, ondertussen tik ik met mijn paraplu op de stenen vloer om het ergste water er af te laten glijden.

Het zoemende geluid van de lift is al te horen. Een beetje krakend komt de lift tot stilstand en de deuren schuiven opzij. Hij is leeg. Ik laat de oude man voorgaan. Ik stap achter hem de lift in, kijk naar het al behoorlijk versleten uitziende knoppenpaneel en druk op de 7. Zou ik vragen naar welke verdieping de man moet? Hij keurt me geen blik waardig, dus besluit ik het niet te doen. Op het moment dat de lift zich in beweging zet kucht de man wat, maar geeft nog steeds geen teken van leven. Waarschijnlijk moet hij dus ook naar de zevende verdieping.

Ik begin me steeds onbehaaglijker te voelen. Toch een vreemde gewaarwording. Ik sta hier in de lift met een half verzopen, oudere man en weet niet wat ik moet doen. Moet ik de stilte doorbreken en proberen een gesprek aan te gaan, of moet ik gewoon in hetzelfde stilzwijgen vervallen als de man die zo dicht naast me staat. Ik zou niet eens weten waar ik over zou moeten beginnen. Wat moet je nu zeggen? Voor je het weet ben je boven. Maar hoe gek het ook klinkt, op zo’n moment duurt een dergelijke stilte voor je gevoel toch vrij lang. Een gekleurd knopje op het paneel geeft aan dat we ons ter hoogte van de 4e etage bevinden.

Volgens het weerbericht zouden we vandaag regen krijgen. Dat is in ieder geval uitgekomen. Niet zo moeilijk, want eigenlijk regent het al dagen lang. Het is daarom onbegrijpelijk dat de man zonder paraplu van huis is gegaan. Wat zou hij hier eigenlijk komen doen? Wonen doet hij hier niet want dan zou ik hem toch moeten kennen. Misschien dat hij op bezoekt komt bij één van zijn kinderen. Zou ik het hem vragen? Ach, laat maar ook, we zijn er nu toch bijna. De lift begint vaart te minderen en komt, een beetje schokkend, tot stilstand. Langzaam openen de deuren zich. De man zet zijn hoed weer op en loopt voor mij de lift uit. Hij sjokt richting de galerij aan de linkerkant. Ik moet aan de andere kant zijn. Onze wegen scheiden zich dus hier. Op het moment dat de oude man zijn hand uitstrekt naar de knop van de deur om daarna voorgoed uit mijn beeld te verdwijnen, zeg ik: “Fijne Kerstdagen hè, meneer? “. Verschrikt draait de man zich om, kijkt me met een mistroostige blik in zijn ogen aan en antwoordt: “Dank U en voor U ook”.