Epidurale injectie

Een column kan de aandacht van de lezer trekken door de titel. Volgens mij ben ik daar nu met vlag en wimpel voor geslaagd, want welke lezer weet nu direct wat een epidurale injectie is ? En onbekendheid maakt nieuwgierig. Vanmorgen mocht ik naar het ziekenhuis om voor de tweede keer zo’n injectie te krijgen. Ik loop wat minder goed dan de gemiddelde Nederlander en dat wordt veroorzaakt door beklemde zenuwen in mijn rug. Op meerdere plaatsen zelfs. Die beklemmingen veroorzaken bij de meeste mensen pijn. De behandeling vindt dan ook plaats op de Pijn Polikliniek. Ik ben de uitzondering die nooit pijn heeft. Ook nooit heeft gehad en niet van plan is het te krijgen. Bij de behandeling wordt een naald met stroomstoten op de beknelde zenuwen geplaatst. Een plaatselijke verdoving zorgt ervoor dat dit pijnloos is. Hier ben ik geen uitzondering, want dit is bij iedereen pijnloos. Omdat je na de behandeling, die overigens voorbij is voordat je het in de gaten hebt, kun je verzwakking in de benen krijgen en om die reden mag je daarna zelf geen auto rijden en moet er dus iemand met je meekomen. Het zal inmiddels niemand verbazen dat er bij mijn geen verschil is tussen voor en na de behandeling. Maar ik wilde niet eigenwijs zijn en had iemand geregeld die me wilde rijden. Een oud collega was zo lief om me vandaag voor de tweede keer te begeleiden. Toen ze gisteren hoorde dat ik om 7.15 uur in het ziekenhuis moest zijn, dacht ze eerst dat ik een grapje maakte. Nu maak ik nooit grappen en was dit de harde werkelijkheid. Op haar enige vrije dag in de week kwam ze me dus om 6.30 uur ophalen. Uiteraard ben ik haar daar zeer dankbaar voor (Applaus !!). Binnenkort gaan we dus maar eens samen lunchen.

De wachttijden bij zo’n behandeling zijn het langst. Van tevoren bloeddruk meten, allerlei draadjes, buisjes en een infuus aansluiten en dan maar wachten totdat je naar de operatiekamer mag. Ik was als eerste aan de beurt, maar we moesten toch lang wachten. Mijn begeleidster is helemaal niet nieuwsgiering, maar alles wat er om ons heen gebeurde nam ze toch redelijk kritisch in zich op. Dit alles onder het genot van diverse bekers koffie. Ik kan dit gerust schrijven, want het gebeurt maar zelden dat ze mijn columns leest. Ze vindt ze veel te lang. Het duurt wel 2 minuten om ze te lezen! Hoezo niet kritisch? Andere oud collega’s lezen de columns wel en op het werk ontstaan met regelmaat discussies over de inhoud van mijn columns tussen de dames die mijn columns lezen. Ik schrijf dus in ieder geval niet voor niets en ze zijn elkaar nog niet te lijf gegaan, dus voorlopig schrijf ik nog maar even door. Over oud collega’s gesproken. Een andere oud collega woont dicht bij het ziekenhuis, maar vond het te vroeg om koffie te komen drinken. Beetje jammer, maar helaas!

Ik zal weer to the point komen, want anders wordt deze column inderdaad veel te lang en dat wil ik uiteraard niet op mijn geweten hebben. Bovendien moet ik mijn begeleidster dan gelijk geven en daar ben ik principieel op tegen. Ik was aan het uitleggen dat het inbrengen van de epidurale injectie, best een mooi woord eigenlijk, pijnloos en snel achter de rug was. De injectie natuurlijk IN de rug, maar de behandeling ACHTER de rug om er maar even een woordspeling in te gooien. Niet in de rug, maar uiteraard in deze column.

In de operatiekamer stond de radio aan en de behandelend arts stond gezellig mee te zingen met Private Dancer van Tina Turner. Het dansen liet hij, zover ik kon zien, gelukkig achterwege. Na de behandeling mocht ik nog een kwartiertje bijkomen naast de operatiekamer en daarna nog eens een half uur in de wachtruimte. Uiteraard had mijn niet nieuwsgierige en helemaal niet kritische oud collega tijdens het wachten weer een aantal dingen opgemerkt die ze me tijdens de koffie moest vertellen. Regelmatig kwam een bezorgde verpleegkundige vragen hoe ik me voelde en of ik mijn benen goed kon bewegen. Voor mij geen enkel probleem want ik voelde me direct prima onder zoveel aandacht en het bewegen ging net zo goed als voor de behandeling. We waren hier voor de tweede keer en we werden trouwens al herkend door één van de verpleegkundigen. Of dat nu door mij kwam of door mijn niet nieuwsgierige en niet kritische begeleidster heb ik maar niet gevraagd. Uiteindelijk mocht ik vertrekken en zal het een kleine drie weken gaan duren voordat ik ga merken of de behandeling geholpen heeft. De vorige keer vroeg mijn begeleidster de volgende dag al of ik iets merkte, dus die vraag zal nu ook wel snel komen. Nog even geduld hebben dus en…..ik ben benieuwd of er volgende week op het werk weer, al dan niet heftige, discussies ontstaan over deze column!