Er zijn van die dagen…...

Heeft u wel eens van die dagen? Dagen waarop het lijkt alsof alles wat u aanraakt kapot gaat of het om de één of andere reden niet meer doet? Nou, niet al te lang geleden had ik zo’n dag en ik was er helemaal klaar mee. Ik maakte een paar boterhammen klaar en ontdekte dat het beleg op was. De espresso machine stond te pruttelen maar verder gebeurde er niets. Geen koffie dus. Mijn auto hield er onderweg ineens mee op en ik moest hem naar de garage laten slepen. Gelukkig gebeurde het in de buurt van mijn plek van bestemming. Lopend bereikte ik het gebouw.

Terwijl ik half struikelend de lift in ging en de knop naar de 8e verdieping indrukte, hoopte ik dat ik mijn portie ongeluk voor die dag wel gehad had. Terwijl de liftdeuren dicht gleden, stelde ik me voor hoe de rest van de dag eruit zou zien, maar ik kon niets positiefs bedenken. De lift gleed langs de verdiepingen en kwam op de 4e tot een halt. De liftdeuren gleden open. Er stond een vrouw met een wat chagrijnige, kille, zelfingenomen blik in haar ogen. Ik herkende haar direct. De vooruitzichten voor deze dag zagen er hierdoor niet veel beter uit. Ze stapte de lift in en drukte op de knop voor de 8e verdieping. Ik wist hierdoor dat we naar dezelfde verdieping zouden gaan en probeerde een gespreksonderwerp te bedenken. De lift ging omhoog naar de 5e verdieping en kwam ineens tot een plotselinge halt. We keken elkaar geschrokken aan terwijl de lichten uitgingen en de noodverlichting aansprong. Ik wist niet precies wat er aan de hand was, maar gezien het feit dat mijn dag tot dusver niet bepaald soepel was verlopen, ging ik er vanuit dat het mijn schuld was. Ze reikte voorover en drukte op de noodknop op het paneel. Boven ons klonk een bel. Kort daarna klonk er een stem uit de speaker, die vroeg of alles in orde was. Ik antwoordde dat de lift ergens rond de 5e verdieping was gestopt en niet meer bewoog. De stem meldde dat er een team onderweg was maar dat het wel twee uur kon duren voordat ze er zouden zijn. Toen viel er een stilte. De vrouw die een verdieping lager bij me in de lift gestapt was glimlachte naar me. Wonder boven wonder bleek ze dat toch wel te kunnen. Ik kon alleen een halfslachtige grijns opbrengen. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk. Hier stond ik dan, vast in de lift. In een hoekje weggezonken, wachtend op hulp. Er gingen een paar minuten voorbij. Toen keek ze naar me op. “Jij heet Rien, toch? Je je moet ook naar de 8e verdieping?” Ik was stomverbaasd dat ze mijn naam wist. Het enige dat ik kon doen was ja knikken.

“Ik heet Angela, Angela de Jong. (mijn herkenning was dus correct) Ik moet ook naar de 8e verdieping. Ik heb je al vaker gezien, en ik weet sinds kort dat jij ook columns schrijft. Ik heb er een paar van je gelezen en het is me opgevallen dat we regelmatig dezelfde mening hebben.” Ze lachte weer (zo kende ik haar helemaal niet) en kwam naast me op het liftbankje zitten. Ik denk dat het voor twee mensen in een situatie als deze niet heel lastig is om een gesprek te beginnen, maar ons lukte het niet erg. Toch was de tijd kennelijk sneller verstreken dan ik dacht, want ik hoorde gebonk en de lift begon te bewegen. Op de 8e verdieping stopte de lift. De deuren gingen open en ik werd badend in het zweet wakker…..wat een nachtmerrie!