Even Ankara bellen

Ik heb al eerder geschreven over een bijzondere collega die ik in het verleden heb gehad. Een speciaal verhaal wil ik u niet onthouden. We werkten bij de afdeling Sociale Zaken. Mensen met een uitkering mochten, met behoud van die uitkering, een beperkte periode op vakantie. Een klant van mijn collega was naar Turkije en had vanuit Turkije laten weten dat hij vanwege ziekte langer moest blijven. Daar was een verklaring van een arts voor nodig. Iedereen zou dit afgehandeld hebben zodra deze persoon weer terug was in Nederland, maar mijn collega…...nee, natuurlijk niet.

Hij kwam op het idee het Nederlandse consulaat in Ankara te bellen met de vraag of er bemiddeld kon worden. In die tijd had je nog een receptioniste / telefoniste en hij had haar gevraagd of ze voor hem het consulaat wilde bellen. Ze wist niet wat ze daar mee aan moest, dus ze had hulp gevraagd aan een collega van de afdeling Cultuur en Voorlichting. Nou, die had wel een idee. Hij zou zich wel even voordoen als een medewerker van het consulaat. Uiteraard sprak hij vloeiend Turks, maar geen enkele andere taal. Mijn collega kreeg te horen op welk tijdstip hij doorverbonden zou worden met het consulaat. Niet wetende dat het een andere collega zou zijn, die enkele meters verder in de hal stond. Hij wilde in alle rust bellen en besloot dit te doen vanuit een van de spreekkamers. Een stagiair, die ook in het complot zat, wilde wel meemaken hoe hij dat zou doen en ging dus met hem mee. De verbinding kwam tot stand. Vanuit Turkije (de hal dus) klonken wat onduidelijke woorden. Mijn collega probeerde het eerst in het Nederlands, want het was renslotte het Nederlandse consulaat. Logisch bedacht, maar het had geen resultaat. Hij werd niet begrepen. Hij probeerde het op een andere manier. “Do you speak English?”, klonk het vanuit de spreekkamer. Wederom wat onverstaanbaar gebrabbel. Volgende poging: “Parlez vous Francais?”. U begrijpt het al, weer geen positieve reactie. Mijn collega zei nog tegen de stagiair die bij hem was: “De verbinding is wel heel helder”. Dat was inderdaad zo. Iedereen wist waarom, behalve mijn collega. Hij had een talenknobbel, dus een nieuwe poging met: “Sprechen sie Deutsch?”. Helaas, alleen maar een reactie in iets wat voor Turks door moest gaan. Het gesprek duurde al een klein half uurtje, dus de rekening liep aardig op. Mijn collega probeerde van alles, maar een normaal gesprek kwam niet tot stand. De stagiair had de grootste lol, dat zult u begrijpen.

De bellende collega op de gang besloot mijn collega uit zijn lijden te verlossen. Hij kwam al pratend steeds dichterbij, klopte op de deur van de spreekkamer en stapte naar binnen met de vraag: “Do you speak English?”. Mijn collega keek hem verbaasd aan en toen begon het langzaam, heel langzaam tot hem door te dringen dat hij in de maling was genomen. Vervolgens viel hij bijna uit zijn stoel van het lachen. U zult begrijpen dat wij ook gelachen hebben en dat wij hem nog regelmatig hebben geconfronteerd met dit voorval! Tja, dat was nog eens humor om te lachen! Ik denk nog regelmatig met plezier terug aan die tijd en aan mijn collega!