Geluiden in het donker

De vrouw was bang. Iemand volgde haar, althans dat gevoel had ze. Waarom had ze de taxi niet tot aan haar huis laten rijden, waarom was ze aan het begin van de straat uitgestapt? De oren gespitst en langzaam stappend, naderde ze aarzelend de poort. Hoorde zij daar iets? Abrupt bleef ze staan en draaide zich om. Haar gejaagde blik probeerde de duisternis te doorboren, maar ze zag niets. Aan beide kanten van de brede doorgang stonden hoge bomen Deze wierpen in het zwakke licht van de straatlantaarns die langs de hoofdweg stonden, grillige schaduwfiguren op de toch wat donkere straat. Ze luisterde gespannen, maar buiten het geritsel van bladeren in de aanwakkerende wind, hoorde ze niets. Toch zou ze gezworen hebben dat er iets had geknakt. Zonder te bewegen, de ogen wagenwijd gesperd, tuurde ze afwisselend van de ene kant naar de andere kant, maar op de weg zag ze schrikaanjagende schaduwen die zich over haar bogen, dansend op het ritme van de wiegende takken, begeleid door een stevig briesje. Ik ben te nerveus, concludeerde ze. Schoorvoetend naderde ze het kleine poortje dat toegang verleende tot de tuin. Haar trillende vingers zochten in de handtas bijna wanhopig naar de sleutels. Opnieuw dat droge knakken in het struikgewas en ze stopte. Iemand beloerde haar. Ze voelde het. Met geheven hand, vastbesloten om de sleutelbos als wapen te gebruiken, draaide ze zich om. Tegen wie of wat? Ze zag niets, behalve dezelfde dansende spookachtige figuren op de weg. In haar angst was ze achteruit gelopen. Licht bevend, met korte pasjes, liep ze achterwaarts naar het poortje toe. De sleutelbos zo stevig in rechterhand geklemd dat het pijn deed. Waarschijnlijk een kat, dacht ze hoopvol.

Plots slaakte ze een gesmoorde kreet. Iemand begluurde haar. Nu wist ze het zeker! Ze sprong opzij, draaide zich om en hief de sleutels zwaaiend omhoog, maar daar was niemand. Bevend als een espenblad keek ze niet begrijpend naar de poort. Wanhopig tastten haar vingers naar de passende sleutel, de blik op de donkere weg gericht. Drie opeenvolgende droge geluiden van platgetrapte, dorre takken klonken als pistoolschoten en brachten haar aan de rand van de paniek. Al zag ze niets, ze wist dat het geluid ditmaal van heel dichtbij was gekomen. Eindelijk vond ze de juiste sleutel. “Kom, kom, snel”, sprak ze zichzelf moed in. De geluiden herhaalden zich. Iemand verbergt zich in de struiken, schreeuwde een inwendige stem haar toe. Na een drietal mislukte pogingen, waarbij de sleutels bijna uit haar hand glipten, kreeg ze eindelijk de passende sleutel in het slot. Tweemaal omdraaien. Een metaalachtig klik bevestigde het ontgrendelen van het roestige slot. Tegelijkertijd duwde ze de klink naar beneden en het poortje draaide open op zijn roestige scharnieren die een schril, door merg en been dringend geluid produceerden. Een laatste blik achterom onthulde niets, maar ze hoorde weer het geluid van brekende takken. Met tranen in haar ogen greep ze de rand van de poort krampachtig vast en hield zich klaar om die onmiddellijk dicht te smijten als ze iemand zag. Angstvallig, bevend, bleef ze de toegangsweg observeren. Geen enkel wezen te zien. Alleen de in de wind wiegende takken. In de verte hoorde ze het miauwen van een kat. Na enkele ogenblikken wierp ze de ijzeren deur dicht en draaide de sleutel tweemaal om. Ze was veilig. Snel liep ze naar de voordeur. Opende de deur en rende naar binnen de buitendeur met een klap achter zich dicht gooiend. Nog trillend van de zenuwen liep ze naar de kast, pakte de eerste de beste fles en gooide een borrel in één grote slok naar binnen. Ze hoorde niets meer. Buiten waaide het nog, maar het geluid van de wind nam langzaam af. Ze kwam langzaam tot rust. Ze was thuis en veilig. Ze had het zich misschien allemaal verbeeld, maar toch was ze blij in haar vertrouwde omgeving te zijn. Oververmoeid van de doorstane angsten viel ze op de bank in slaap.