Gewoonten zijn niet altijd gewoon

Iedereen weet wel van zichzelf of hij of zij bepaalde gewoonten heeft. Soms zijn het gewoonten waar je best van af wilt komen. En daar ligt dan juist de moeilijkheid. Stoppen met roken is hier een voorbeeld van. Andere gewoonten zijn veel simpeler van aard. Er zijn mensen die drinken een kop koffie en roken daar een sigaretje bij. Alleen voor de gezelligheid of omdat ze het lekker of ontspannend vinden, zonder dat ze de behoefte hebben die gewoonte af te leren. Andere gewoonten zijn die waarbij je gewend bent vaste handelingen te verrichten. Gewoonten waar je ook mee doorgaat op momenten dat je weet dat het niet meer kan. Meestal realiseer je je zoiets niet. Totdat je er in de praktijk mee wordt geconfronteerd. Dit soort gewoonten zijn ruim 10 jaar geleden bij mij naar boven gekomen na het overlijden van mijn moeder. Ik kan me het eerste moment nog herinneren als de dag van gisteren. Op vrijdagavond was mijn moeder overleden en op zaterdagmorgen werd ik wakker na een nacht waarin ik wonder boven wonder redelijk geslapen had. Nadat ik onder de douche was geweest, me had aangekleed en iets had gegeten, liep ik naar de telefoon om mijn moeder te bellen. Ik had de telefoon bijna in mijn hand toen ik besefte dat het niet meer kon. Ik schrok er van. Ik was zo gewend om iedere zaterdag even te bellen om te vragen of ze nog plannen voor het weekend had. Nu deed ik het dus ook. Een gewoonte die er was en die ik zonder er bij na te denken automatisch uitvoerde.

Deze gewoonte is met regelmaat teruggekeerd in de eerste maanden na haar dood. Zo ook de wil om haar te bellen op momenten of bij gebeurtenissen dat ik gewend was haar te bellen. Ze kwamen niet dagelijks voor, maar wel met grote regelmaat. Vaak gebeurde het als ik dingen hoorde over mensen die zij ook kende. Dan dacht ik: “Straks even ma bellen om het haar te vertellen”. Wonderlijk, wel te begrijpen, maar onmogelijk.

Andere gewoonten zijn verdwenen door haar dood. Als ik in ons dorp een sirene van een ziekenwagen hoorde of van een brandweerwagen, dan dacht ik altijd aan mijn moeder of keek ik altijd in de richting van haar woning met de gedachte dat het ook bij haar zou kunnen zijn. Deze gewoonten heb ik niet afgeleerd, maar zijn eigenlijk als vanzelf verdwenen. Een opmerkelijk verschijnsel, voor mij althans, dat dit soort gewoonten automatisch verdwijnen en dan andere gewoonten nog heel lang blijven bestaan. Het verdwijnen van deze gewoonten heeft er wel toe geleid dat ik veel rustiger in het leven sta. Niet dat ik er slapeloze nachten van hard, maar er is ongemerkt meer rust gekomen. Natuurlijk weegt dat niet op tegen het verlies van mijn moeder. Gewoonten zijn er dus die je lang met je mee blijft dragen en die ook zorgen voor mooie herinneringen. Voorheen was het bellen een gewoonte, maar nu is het een herinnering geworden waar ik met heel veel liefde aan terug denk. Vroeger besefte je de waarde veel minder dan de herinnering nu weergeeft. Mooie herinneringen die ik nog heel lang wens te behouden.