Herinneringen aan mijn vader

Alzheimer, je zou het maar hebben. Mijn vader leed eraan. Ik heb er al vaker over geschreven. Het blijft een nare en slopende aandoening en ook mijn vader was, net als veel ouders van ons, hard op weg om te vervagen van wie hij werkelijk was. “Gelukkig” overleed hij nog voordat deze ziekte hem echt in zijn onomkeerbare houdgreep heeft gekregen. Een ouder verliezen blijft natuurlijk altijd een van de ergste en meest indrukwekkende dingen die je kan overkomen. Mijn vader is uiteindelijk 75 geworden. Vandaag, 26 mei 2024 zou hij 95 zijn geworden, dus vandaag denk ik extra aan hem. Genoeg kinderen verliezen een ouder op jongere leeftijd om daarna iedere al dan niet belangrijk moment voortaan te moeten invullen met een altijd aanwezig gemis.

Bovendien ben ik blij dat mijn vader overleed voordat wij hem hebben moeten weghalen uit zijn eigen vertrouwde flatje. Mijn vader zou dit niet gewild hebben en ook niet begrepen hebben. Bovendien zou het heel zwaar geweest zijn voor mijn inmiddels ook overleden moeder. Ik heb nooit met mijn vader gesproken over zijn ziekte. Hij wist waarschijnlijk niet welke impact zijn ziekte op hem, mij en mijn moeder had en dat is maar goed ook. Ik denk dat er dingen in zijn hoofd wakker zouden zijn gemaakt, die mochten blijven slapen. Hij zou er verdrietig van zijn geworden en dan zou hij zich ziek hebben gevoeld en dat gevoel heeft hij zover ik weet niet gehad.

Mijn vader is in het ziekenhuis overleden. Mijn moeder en ik gingen dagelijks op bezoek. Gelukkig was hij nog niet zo ver weg dat hij ons niet meer herkende. Als hij ons zag, dan kon je hem zien stralen. Alsof hij ons jaren niet had gezien. We hadden altijd wel iets te vertellen. Al bespraken we hetzelfde als de dag ervoor. Het praten was ook niet belangrijk. We hoefden ook niet te praten. Het ging erom dat we er voor hem en voor onszelf waren. Als we naar huis gingen dan wilde hij mee. Dat was elke avond zo. Dat hij aan bed gebonden was en niet kon lopen vergat hij op die momenten. Dat waren de meest pijnlijke ogenblikken voor ons. Wij wisten dat hij nooit meer thuis zou komen. Hij wist dat gelukkig niet. Ik heb dierbare herinneringen aan mijn ouders. Die herinneringen zal ik ook altijd blijven houden. I