Herinnert u zich de ansichtkaart nog?

Ieder mens heeft zo af en toe rust nodig. De meeste mensen komen daar niet aan toe zonder op vakantie te gaan. Liefst een paar keer per jaar. Ik heb dat helemaal niet. Kennelijk ben ik van nature al rustig. Voor de meeste mensen is het een noodzakelijke manier om de sleur te ontvluchten, zoals ze dat dan noemen. Maar er zijn ook mensen die kunnen niet zonder die sleur. Zij stoppen de sleur in een hut en trekken deze kreunend en piepend achter de autoaan. De caravan wordt dan ook niet voor niets sleurhut genoemd.

Vakantie was ooit ook een periode zonder familie, collega’s, vage kennissenen vrienden. Verstoken van informatie was het gissen naar hun welzijn. Tot een teken van leven in de brievenbus viel: de ansichtkaart. Kent u m nog? Tegenwoordig kun je face-timen, appen, chatten. Vroeger, heel vroeger kon dat allemaal nog niet en was er als redder in de nood de ansichtkaart. Een besneeuwde bergtop. Een goudgeel, verlaten strand, waar altijd de zon scheen. Want waar je ook naar toe ging. Het was er altijd mooier weer dan bij de thuisblijvers.

En wat een leuke teksten werden er op de achterkant van de kaart geschreven. Iedereen tekende er steevast een zonnetje bij met de temperatuur. Op het werk hingen alle kaarten van de collega’s netjes bij elkaar. Er was elk jaar wel een grapjas die er bij geschreven had: “Het bevalt me hier prima. Ik blijf een paar weken langer. Werkse!“. Ja, humoristen kom je overal tegen, dat was vroeger ook al zo. De kunstige hanenpoten waren soms ook nauwelijks te lezen. Voordat je het had ontcijferd, waren ze vaak al terug van vakantie. Ze konden je dan vertellen wat ze hadden geschreven. Maar daar ging het allemaal niet om. Het ging om het gebaar. Ze hadden de tijd genomen om in hun vakantie aan je te denken. Of ze wilden je gewoon jaloers maken, dat soort types had je natuurlijk ook.

Nu is dat allemaal niet meer zo. Tegenwoordig worden de thuisblijvers al gebeld als de vakantiegangers op de plek van bestemming zijn gearriveerd. Ze bellen dan om te vertellen dat ze goed zijn aangekomen, terwijl dat meestal pas aan het eind van de vakantie het geval is. Vroeger moesten de mensen bijkomen van de reis. Nu vragen ze als eerste of er wifi is en vragen ze zich af of ze voldoende bereik hebben. En dan nog beweren ze dat ze voor hun rust op vakantie gaan! Nee, wat verlang ik dan terug naar de tijd van de handgeschreven ansichtkaart met op de achterkant het welbekende zonnetje. Dat bent u toch hopelijk wel met me eens, of niet soms?