Het dilemma van de kerstkaarten

Het is weer die tijd van het jaar dat ik word overvallen door die ene, grote, vraag: zal ik wel of niet lekker ouderwets kerstkaarten gaan versturen naar al dan niet verre vrienden, familie, collega’s, oud-collega’s en bekenden? Herkent u het probleem? Heeft u er slapeloze nachten van?

Nu heb ik het eigenlijk niet zo moeilijk, maar toch. Ik heb nog wel familie, maar daar heb ik geen adressen van. We waren toch al niet gewend elkaar kerstkaarten te sturen. Sinds ik vervroegd met pensioen ben, heb ik natuurlijk geen collega’s meer. Het heeft echter wel als gevolg dat het aantal oud-collega’s enorm is toegenomen. Vorig jaar heb ik me onder het motto van beter ooit dan nooit uit dit jaarlijks terugkerend dilemma gered door op het allerlaatste moment toch nog kaarten te versturen. Elk jaar heb ik er aan gedacht om echt geen kaarten meer te versturen. Voor dit jaar heb ik de knoop doorgehakt en heb besloten ze echt niet meer te sturen. In plaats daarvan berichten via Facebook lijkt me een waardig alternatief.

Ik laat de mensen die me dierbaar zijn dan toch weten dat ik aan ze heb gedacht. Bovendien is het ideaal voor drukbezette mensen zoals ik die er soms pas erg laat aan denken; zo kun je je kerst- en nieuwjaarswensen ongestraft bij wijze van spreken nog op Kerstavond “versturen”. Ze komen toch een seconde later al aan. Ondanks deze niet geringe voordelen zit het me toch niet lekker. Het voelt te zeer alsof ik me er gemakkelijk vanaf wil maken (wat natuurlijk ook wel zo is). U zult het nauwelijks kunnen geloven, maar er zijn ook nog mensen die geen Facebook hebben. Moet ik daar een uitzondering voor maken? Ik zal er eens over nadenken.

Ik kan natuurlijk een algemene kerst- en nieuwjaarswens plaatsen, maar ook dat geeft geen fijn gevoel. Ik denk er dus over om een persoonlijke wens te plaatsen. Niet bij iedereen natuurlijk, want dan ben ik met Pasen nog bezig. Iedereen is me dierbaar en iedereen is speciaal. Sommige mensen zijn extra speciaal, dus ik ben van plan me tot die categorie te beperken. Nu maar hopen dat ik niemand ga vergeten. Deze column geeft me de gelegenheid om een ieder die dit leest hele fijne kerstdagen en een gelukkig en vooral gezond 2021 toe te wensen. En wie weet…..misschien krijgt u ook nog wel een persoonlijke wens van mij of heeft u die inmiddels al gehad. En….alvast sorry als ik u vergeten ben.

Tjee, weer een dilemma. Wie laat ik daar nu weer voor in aanmerking komen en wie niet. Misschien volgend jaar toch weer gewoon kaartjes versturen?.