Het Dorp ……. ach ja, wie kent het niet?

Wie kent niet het lied van Wim Sonneveld waarin hij bezingt hoe zijn dorp er vroeger uitzag en met weemoed aanschouwt wat het nu geworden is. Het zit vol met heimwee en melancholie. Een hunkering naar vroegere tijden waarin alles beter was, iets dat door iedere generatie wordt beweerd. Vaak tot stand gekomen als gevolg van een selectief geheugen en andere verdrongen minder leuke herinneringen.

Hoe ik daar nu bij kom? Ik merk op Facebook dat er steeds meer groepen komen die foto’s en gegevens van dorpjes en steden in hun groepen plaatsen. Tekenen van herkenning. Vaak ook van erkenning. Even terug gaan in de tijd. Voor mijn woonplaats is er de groep “Voor en door echte Alblasserdammers”. Een groep met bijna 5000 leden. Zelf heb ik ook al een aantal oude foto’s in deze groep geplaatst.

Ik merk daar dat steeds meer mensen behoefte hebben aan dat gevoel van nostalgie. Aan gebeurtenissen die nog met een lichte mistlaag in de grote doos met oude herinneringen liggen en door de aanvullingen van oud-plaatsgenoten weer langzaam tot leven komen. Ach ja. Het zal het meest gebruikte teken van herinnering zijn, bij het terugkeren naar een moment in het verleden. Bij een groepsfoto ken je vaak de meesten wel, maar wie is toch die ene? Wie o wie? Ach ja. De verzuchting als iemand er de juiste naam bij plaatst.

Ook soms even slikken als foto’s en gegevens dicht bij je komen. Als je je jeugd terugziet. Even bekruipt je het gevoel van “Laat me nog een moment terug gaan in die tijd”. Bijvoorbeeld naar je ouders. Ze even knuffelen, even praten. Zeggen dat je van ze hield, omdat zoiets in die tijd niet zo gauw werd gezegd. Of die foto van dat jongetje of meisje dat bij je op school zat. Die herinneringen zijn zo mooi en we hebben er zoveel behoefte aan om ze ons te herinneren.

Het zijn vaak zwart-wit foto’s. Lijken ons te doen geloven dat het ook een zwart-witte tijd was. Dat zal het ongetwijfeld voor velen ook wel geweest zijn. Voor ons, toen de jeugd, was de grote ontdekkingsreis nog maar net begonnen. Stapje voor stapje ging dat toen. Zonder telefoon, internet en allerlei hulpmiddelen die tot haast kunnen aanzetten. Er was nog geen sprake van Corona. Alles leek veel vrediger in die tijd. Dat maakte dat de saamhorigheid groot was. Als straks het Corona virus is bedwongen is er in ieder geval meer dan een jaar voorbij. Misschien wel meer. Ben benieuwd hoe we daar als mens uitkomen.

Maar toch zit er een kern van waarheid in het liedje dat werd gezongen door Wim Sonneveld, naar een chanson van Jean Ferrat. Sonnevelds man Friso Wiegersma, die uit Deurne kwam, vertaalde het voor zijn lief. “Het tuinpad van mijn vader” was het tuinpad langs het huis van Friso’s ouders. Het liedje zal bij iedereen herinneringen oproepen, dat is de kracht van “Het Dorp” en ook de kracht van de Facebook groepen over al die dorpen. Zeker in deze Corona tijd!