Het eerste begin is altijd moeilijk

Voor mijn jubilerende tafeltennis vereniging heb ik dit jaar een aantal columns geschreven. Tot mijn verbazing ben ik het nog leuk gaan vinden ook. Het schrijven van gedichten ging me altijd al redelijk gemakkelijk af. De ene keer wat beter dan de andere keer, maar ik kreeg het voor elkaar. Het schrijven van een column, of iets wat daar voor door kon gaan, was nieuw voor me. Leuk om te doen en omdat ik schrijven leuk vind, ga ik maar eens een poging wagen om het vaker te doen. Wat je nu leest is mijn eerste poging en misschien ook wel mijn laatste, maar ik heb de intentie om het vaker te gaan doen. Uit de reacties die ik wellicht ga krijgen, merk ik wel of alleen de eerste alinea gelezen is of dat het geduld is opgebracht om de hele column door te worstelen.

Waar ik het in mijn komende columns over wil gaan hebben, is me nog niet helemaal duidelijk. Wellicht wat persoonlijke belevenissen. Ik weet het nog niet. Ik laat het gewoon op me en op jullie afkomen. Persoonlijke belevenissen…..ik heb nu al mijn bedenkingen. Ik beleef eigenlijk niet zoveel. Als ik terug denk aan de laatste week…..geen bijzondere week. Vorige week uit lunchen geweest met een vriendin / oud collega. Daarna een paar dagen snot en snot verkouden geweest, dus bijna niets gedaan. Het een heeft trouwens niets met het ander te maken. Dat hoop ik tenminste, want vrijdag ga ik weer met een andere oud collega uit eten. Mocht de verkoudheid terugkomen, dan vrees ik dat er toch sprake is van een soort van verband.

Terwijl ik dit aan het schrijven ben, staat op de tv de herhaling van Beau aan. Ik schrijf dit dus op een tijdstip dat de meeste mensen al liggen te slapen. Ik werk niet meer, dus ik kan het me permitteren wat later naar bed te gaan. Niet dat ik morgen uit zal slapen. Kennelijk heb ik niet al te veel slaap nodig. De belangrijkste gast in het programma is voor mij Frank Boeijen. Hij verschijnt niet vaak op tv, dus het is wel leuk om hem weer eens te zien en te horen. Beau is lyrisch over zijn teksten. Mensen die niets met Frank hebben komen nog wel eens met het verwijt dat hij niet te verstaan is. Zelf heb ik dat niet, maar ik ben dan ook een fan. Ik heb hem regelmatig in het theater op zien treden. Een van de meest memorabele optredens was een aantal jaren geleden in De Willem te Papendrecht. Ik was daar met de al eerder genoemde lunch vriendin en haar man. Toen we bij het theater aankwamen stond er een ziekenwagen voor de ingang. Deze bleek voor Frank gekomen te zijn. Bij aanvang van de voorstelling vertelde hij dat er een arts was gekomen, omdat hij (Frank dus) kort voor de voorstelling door zijn knie was gegaan en niet meer kon lopen. Hij had besloten zich niet naar het ziekenhuis te laten vervoeren en de voorstelling gewoon door te laten gaan. Zittend weliswaar, want lopen kon hij niet meer. Nu moet Frank het nu niet bepaald van zijn dans moves hebben tijdens een optreden, dus het zittend optreden beviel hem wel. Het publiek had duidelijk respect voor zijn doorzettingsvermogen. Na de pauze zat hij nog steeds op dezelfde plek. Of hij tijdens de pauze van het podium was geweest, weet ik natuurlijk niet. Hij ging in ieder geval vrolijk door met zingen. Aan het eind van de show kwam de gebruikelijke toegift. Normaliter zijn dat 2 of hooguit 3 nummers, maar Frank heeft het zeker wel een half uur volgehouden. “ik kan hier toch niet weg, dus ik ga maar een poosje door”, was zijn motivatie voor de lange toegift. Een bijzondere avond om nooit te vergeten. Een paar weken na het optreden zag ik hem in een special op tv. Op krukken, want hij was aan zijn meniscus geopereerd. De aanleiding tot deze operatie had ik dus meegemaakt.

Beau is inmiddels afgelopen. Het is zelfs voor mij de hoogste tijd om deze column af te sluiten en naar bed te gaan. Wanneer de volgende column geschreven wordt, weet ik nog niet. Ook nog niet waar deze over zal gaan. Wat ik wel weet is dat vrijdag de tweede lunch op het programma staat. Voor volgende week heb ik nog geen lunch afspraak, maar…..wat niet is, kan natuurlijk nog komen. En om met Beau af te sluiten “Toedeloe” en tot de volgende column !