Het geheim van de nacht (een kort verhaal)

Tik-tak-tik-tak-tik. Ze hoort haar klok al uren. In het donker lijkt de fel oranje kleur wel bruin. De wijzers zeggen haar dat het pas tien voor drie In de ochtend is. Ze tilt haar hoofd omhoog en luistert geconcentreerd naar de nachtelijke geluiden. Buiten raast de wind. Binnen giert de spanning door haar keel. Ze houdt het niet meer en trekt laken en deken met een ruk van zich af. Ze moet weten of het waar is, of ze het wel goed heeft gehoord. Op haar tenen loopt ze de trap af. Haar rikketik bonst steeds harder. Nu weet ze ineens wat ze bedoelen met vol verwachting klopt ons hart. Ze hoopt vurig dat het minder erg is dan ze denkt.

De laatste tree kraakt ondanks haar vederlichte gewicht. Ze blijft stokstijf staan en luistert. Niets of niemand roert zich in het verder doodstille huis. De kust lijkt veilig. Ze loopt nu in de hal. Ineens raken haar blote ijskoude voeten verstrikt in iets. In het schemerdonker ziet ze dat het een oud, bijna versleten touw is. Haar hart zit nu ongeveer in haar keel of in ieder geval daar in de buurt.

Niet in staat om zich nog in te houden stort ze zich op de deur en gooit die open. Ze moet het weten. Ze staat moederziel alleen in de kille, schaars verlichte woonkamer. Haar ogen gaan als vanzelf naar de grote open haard in het midden van de kamer. En dan sperren haar ogen zich wijd open, net als haar mond. Ze voelt een vreemde hitte opstijgen naar haar wangen. Ze schreeuwt van angst. Rent terug naar boven, duikt in haar bed en trekt de lakens helemaal over zich heen. Pas als het ochtend wordt valt ze, nog rillend van angst, van vermoeidheid in slaap. Ze zal deze nacht nooit meer vergeten.