Het geluid van de stilte

Nog niet zo lang geleden fietste ik ‘s morgens vroeg door een bijna leeg landschap. Rondom mij alleen maar weilanden. Op het geluid van wat overvliegende ganzen na was het stil. Ik had me voorgenomen dat ik in stilte wilde fietsen. Mijn gedachten laten samenvloeien met het landschap. Ik reed wat smalle bruggen over. Het water onder mijn voeten was kalm. In de verte stond een eenzame boom. Ik fietste er langs, zetten tegelijkertijd mijn tocht terug in via de andere kant van het water. Langs de weilanden in de richting van mijn huis. Het geluid van pratende mensen kwam dichterbij. Voor heel even was ik één geweest met de stilte en dat had me goed gedaan..

‘s Avonds dacht ik nog eens na over de stilte. Zonder geluid geen stilte, dacht ik, zonder stilte geen geluid. De zin dartelde de rest van de avond in mijn hoofd. Gedurende de latere uren werd ik me steeds bewuster van het geluid en van de stilte. Ik probeerde stil te zijn en ergerde me toen ik buiten op het fietspad stemmen hoorde. Echter geluid is niet enkel negatief, bedacht ik me. Er moet een balans zijn. Net voor het naar bed gaan luisterde ik op de radio naar een gedicht. Een geluidsopname waarbij de stem van de dichter zuchtte, naar adem hapte, eindigde aan het einde van een zin. Al het geluid dat komt kijken bij een gedicht maar dan zonder de woorden. Want ook dat is geluid en juist die stiltes kunnen zoveel zeggen als er met begrip naar geluisterd wordt..

Toen ik later in bed lag, dacht ik aan de innige relatie tussen geluid en stilte. Hoe ze, wanneer ze in balans zijn, elkaar aanvullen. Zowel in gesproken woord als in proza en poëzie. In mijn idee is het één van de meest essentiële aspecten van het schrijven en eigenlijk van zoveel meer. Bepalen wanneer je ruimte inneemt om te spreken en wanneer je zwijgt, witregels toevoegt. Geluid zorgt voor de kracht van de stilte en de stilte is even hoorbaar als het geluid.

Tijdens een volgende fietstocht ontstonden er nieuwe ideeën. Ik zag poëzie in een gebroken schelp langs een weiland. Pakte een geknakte stengel met wortels van het fietspad en bewonderde de schoonheid van de natuur zonder iets te horen, behalve de stilte. Ik luisterde aandachtig en de omgeving werd geluid en ook mijn gedachten werden geluid. Ik kon op dat moment niets anders doen dan genietend zwijgen. Na de fietstocht gebruikte ik mijn stem weer, vertelde thuis aan iedereen die het horen wilde over nieuwe teksten, columns, gedichten. Maar het was stil in huis, zo stil dat ik de stilte kon horen en bij dat geluid viel ik vermoeid en voldaan in slaap.