Het is maar hoe u het bekijkt

Terwijl ik de titel van deze column tik, snerpt uit de luidsprekers schuin achter mij de gitaar van Ritchie Blackmore. Een minuten durende solo, ondersteund door beukende drums, een dreunende bas en dat zo specifieke geluid van een Hammond-orgel. Even ben ik vele terug in de tijd. “Child in Time” van Deep Purple, in 1971 één van mijn eerste kennismakingen met hardrock. Daar is het niet bij gebleven. “Gypsy”van Uriah Heep, “Stairway To Heaven” van Led Zeppelin, “Down Down” van Status Quio om maar een aantal klassiekers te noemen. “Ouwelullenmuziek” , zegt u? Ach, het is maar hoe u het bekijkt. Ach, laat ik het maar eerlijk bekennen: ik wil niet geassocieerd worden met ouwelullenmuziek. Want ouwelullenmuziek, die wordt gedraaid voor ouwe lullen. En nee hoor, een ouwe lul, dat ben ik niet. Nog lang niet! Tuurlijk, ik hou mezelf hartstikke voor de gek. Want ik ben het natuurlijk wel. Oud, tenminste. Ik mag dan af en toe beweren dat ik me nog twintig voel (ook een leugentje trouwens!), ik ben in werkelijkheid de 60 al gepasseerd. Ik ben zelfs al met vervroegd pensioen. Dan kun je toch werkelijk niet meer volhouden dat je nog jong bent. Maar 't is moeilijk toegeven, dat wel!

Ik kan me nog goed herinneren, dat mijn vader afscheid nam van zijn werk. In zijn tijd was er nog een VUT, dus hij stopte met 57,5 jaar. Hij had het dus nog beter voor elkaar dan ik. Tenminste als je het prettig vindt om vroeg met werken te stoppen natuurlijk. Ook dat is maar hoe u het bekijkt. Mijn vader had helemaal niets met muziek, dus daarin verschil ik enorm van hem. Zou de vader van Ritchie Blackmore wel iets met muziek hebben gehad? Ik weet het niet. Begin ik misschien echt een ouwe lul te worden dat ik aan dat soort dingen denk? De radio staat hier nog steeds aan. Leonard Cohen, The Doors, Creedence Clearwater Revival, Fleetwood Mac, ook Queen en Pink Floyd, ze komen allemaal voorbij en ik luister er graag naar.

U vindt me daarom toch een ouwe lul? Ach, dat maakt me helemaal niet uit. U bekijkt het maar!