Het kan vriezen, maar het gaat dooien

De laatste nachten word ik regelmatig wakker met kramp in mijn kuiten van het schaatsen. Dit weekend zullen de Alblas en de Overwaard hopelijk betrouwbaar genoeg voor lange tochten zijn. Dit resulteert in heftige schaatsdromen, waar ik al zwevend over het ijs stuif. Kilometers leg ik af. Hard en snel of juist uiterst relaxed. Mocht u nu denken; “Wauw dat had ik niet verwacht dat je zo'n kundige schaatser was”, dan snap ik uw verbazing. Dat ben ik ook niet, maar in je dromen kan alles. Het is wel een guilty pleasure, want vroeger kon ik én hard en vrij sierlijk over het ijs bewegen, althans in mijn dromen. Nee, ik zal eerlijk zijn. Ik heb wel eens geprobeerd te schaatsen, maar een succes is het nooit geworden. Ik vond het wel leuk, maar had er gewoon geen aanleg voor. Bovendien was ik veel te bang om te vallen. Het zal u niet verbazen dat het dan ook regelmatig gebeurde. Nu ik wat ouder ben, heb ik helemaal niets met schaatsen. Ja, er naar kijken. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Vanaf morgenmiddag is de ijsbaan hier in Alblasserdam geopend. Alleen voor leden, maar u zult begrijpen dat ik geen lid ben en ook nooit ben geweest.

Nederland is een land van schaatsers. Zodra het maar een beetje vriest, zijn we schaatsgek. Schaatsers op televisie in Een vandaag, bij M, Jinek, Op1 zelfs in het NOS Journaal. Overal bespiegelingen over die tocht in Friesland, die er toch niet komt vanwege het fondantijs, papijs, sneeuwijs, prutijs, ruïneijs, nog géén ijs en vooral vanwege Corona. Toch blijven we hopen, want we leven nu eenmaal in een land van schaatsers. Elke Jan met de korte achternaam met een puntmuts en een Black en Dekker is gaten in het ijs aan het boren en steekt er de houten centimeter in die mijn vader ook al in zijn gereedschapskist had liggen. Op die manier wordt het natuurlijk nooit wat met die ijsvloer. Het lijkt ook niet lang te gaan duren, want volgende week wordt er overdag al dooi verwacht.

Schaatsen en de media. Het is éven leuk maar dan wordt het al snel allemaal hetzelfde. Alsof het warme gemeenschapsgevoel dat ons land bij drie graden vorst overvalt ook standhoudt als de thermometer boven 0 komt. Het is altijd teveel, te vaak, te groot, te opgeblazen en in no time afgelikt. Op! En dan kan het stokje weg, net als bij het raketje van Ola in de zomer, waar ik nu al hevig naar verlang. Mocht u wel een fanatiek schaatsliefhebber zijn……..ik gun het u wel, maar voor mij hoeft het dus niet lang te duren….. ik blijf wel dromen, maar dan over andere dingen.