Het leven van een columnist

Een columnist heeft het niet altijd even gemakkelijk. Onderstaand gevoel heb ik soms ‘s morgens om een uur of 5.

Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats ik heb ongelofelijke haast opzij, opzij, opzij, want ik ben haast te laat en ik moet nog een column schrijven

Ik moet rijmen, dichten, schrijven, vallen opstaan en weer doorgaan. Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven staan. Een andere keer misschien dan blijf ik wel staan en kan dan misschien als het echt moet over Corona, ontbijt op bed en het vroege opstaan praten

Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, want ik heb ongelofelijke haast. Opzij, opzij, opzij, want ik ben haast te laat, want ik moet nog een column schrijven

Meestal lukt het me dan ook wel. Soms schrijf ik een column ver van tevoren. Wat dacht u van mijn column van 20 januari 2021 na de huidige lockdown? Die begint als volgt:

Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben behoorlijk vrolijk, zo vrolijk was ik nooit. Ik was wel vaker vrolijk, heel vrolijk, heel vrolijk, maar zo behoorlijk vrolijk, was ik tot nog toe nooit.

Soms ben ik ongelukkig, ontzettend ongelukkig. Soms ben ik ongelukkig, dan sterf ik van verdriet. Soms ben ik wat neurotisch, psychotisch en chaotisch,

labiel en neogotisch, schrijven van een column lukt dan dus niet.

Vandaag ben ik zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben behoorlijk vrolijk, zo vrolijk was ik nooit. Soms ben ik ongelukkig, ontzettend ongelukkig. Soms ben ik ongelukkig,dan sterf ik van verdriet.

Soms ben ik wat neurotisch, psychotisch en chaotisch, labiel en parasotisch,

maar vandaag dus niet. Vandaag ben ik zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben behoorlijk vrolijk, zo vrolijk was ik nooit.

U ziet het stemmingen kunnen wisselen van lichte paniek tot vrolijkheid.

(met dank aan Herman van Veen)