Het oude, bijna versleten touw

Gisteren heb ik een kort verhaal geschreven. Een spannend, kort verhaal, dat veel vragen opriep, dat wist ik natuurlijk ook wel. Wat er nu eigenlijk echt gebeurd was bleef een vraag, maar voor de rest stond alles er in. Er was ook nog iets met een oud, bijna versleten touw. Wat, dat weet ik echt niet meer. Toen ik het schreef kwamen de woorden en de zinnen vanzelf. Alles klopte. Een thriller was het niet geworden maar wel een goed verhaal. Ik hoefde alleen maar de spanning in het verhaal op te bouwen, dat was zo goed gelukt dat ik er niet aan twijfelde of de rest zou daarna vanzelf komen.

Wat er werkelijk is gebeurd. Het deel van het verhaal dat sommige lezers geheel van streek heeft gemaakt, is uit m'n geheugen verdwenen. Foetsie. Weg. Ik weet heus wel dat ik niet de enige ben die dit overkomt, dat hebben schrijvers wel vaker. Ze laten het aan de fantasie van de lezer over (zeggen ze dan), maar ik ben het echt vergeten. Ik weet nog dat het iets te maken had met een oud, bijna versleten touw, maar hoe was ik daar dan op gekomen? Ik had natuurlijk nooit over dat touw moeten beginnen. Sterker nog, ik had dat touw nooit moeten noemen. Ik had kunnen weten dat het vragen op zou roepen, zeker omdat het om een oud, bijna versleten touw ging. Goed voor de spanning, maar niet goed voor het geduld van sommige lezers. Lezers, nou ja, lezeressen eigenlijk want die wilden direct weten wat er was gebeurd. Ze zaten vol vragen. Mannen hebben meer geduld, die wachten rustig het eventuele vervolg af. Zo zijn vrouwen en mannen nu eenmaal. Ook al noemen vrouwen het dan gezonde belangstelling…..ze zijn gewoon nieuwsgierig en vooral ongeduldig! Daar kunnen ze natuurlijk niets aan doen.

Het verhaal ging in ieder geval ergens over en het is gelukkig goed afgelopen. Het ging over een meisje of over een vrouw. Misschien een jonge vrouw of een oudere vrouw, maar het was best wel een beetje spannend. Het oude, bijna versleten touw was een aanwijzing voor wat er nu eigenlijk gebeurd was. Door de spanning ben ik het zelf ook vergeten. Ik zal er nog eens een nachtje over slapen. Misschien dat het me dan weer te binnen schiet, maar beloven doe ik natuurlijk niets.