Het sprookje over de tekstschrijver, de premier en de minister

Meneer Ona was schrijver. Hij schreef al heel lang teksten voor de premier en de minister. Iedereen was dol op zijn teksten, behalve de mensen in het land. Zijn grootste fan was nog wel zijn poes, Corretje. Meneer Ona las, als hij een tekst af had, altijd zijn tekst voor aan Corretje. Corretje wist zeker dat meneer Ona geen leugens schreef. Corretje was trots op zijn baas. Want niet veel poezen hebben een baas die de premier en de minister kent! Op een avond lag Corretje lekker in zijn mandje. Ona zat te schrijven. Ineens werd er op de deur geklopt. Nog voor Ona kon opstaan om open te doen, vloog de deur open en stonden ineens de premier en de minister in de kamer. Meneer Ona trok wit weg in zijn gezicht. De premier en de minister zeiden: "We willen eens even zeggen dat we het zat zijn dat jij ons zoveel onzin laat vertellen! Al die nieuwe regels, die slaan eigenlijk helemaal nergens op! Weer drie weken verlengen, dat wil toch niemand" Wat was de schrijver bang. "Ga weg, ga toch weg!" riep hij bang.

Nu snapte Corretje wat er aan de hand was. Hij had het die strenge regels allemaal verzonnen. En nu waren de premier en de minister natuurlijk boos geworden! De premier en de minister gingen nog niet weg en besloten om meneer Ona nog een beetje extra te pesten. "Gezellig hè, Hugo, zo met zijn allen bij elkaar?" zei de premier tegen de minister. "Begin jij maar Mark, dan ga ik even een kopje koffie zetten in de keuken. Ik heb dorst gekregen!" Hugo liep de kamer uit en Mark vertelde meneer Ona wat allemaal niet waar was. "We willen de horeca en de winkels niet langer sluiten en zeker de lockdown niet verlengen Hoe kom je er toch bij. Dus dat wil ik ook nooit meer in één van je teksten zien!" Toen kwam Hugo uit de keuken terug. "Hij heeft niet eens echte koffie, alleen maar Senseo. Dat lust ik niet!"zei Mark een beetje verontwaardigd. Hij werd bozer en bozer. Meneer Ona was nog nooit zo bang geweest. Hij kon er toch niets aan doen dat al die strenge regels noodzakelijk waren.

Corretje de poes zag alles vanuit zijn mandje. Hij zag best dat de de premier en de minister helemaal niet gemeen waren. Hij snapte niet dat meneer Ona zo bang was. De premier en de minister moesten heel hard lachen, omdat ze nog nooit zo'n bang mens hadden gezien. "Ona, we gaan zo weg hoor," zei Mark, terwijl hij samen met Hugo streng naar meneer Ona keek. "Maar eerst moeten we nog even zeker weten dat je niet nog meer onzin gaat schrijven!" Ona stamelde dat hij dat beloofde. De premier en de minister waren tevreden. Ze pakten hun spullen en weg waren ze. Corretje keek zijn baas aan die nog steeds zat te bibberen van angst. "Goh, wat moet je nou gaan schrijven?" vroeg Corretje aan zijn baas. "Corretje, kun je praten?" vroeg Ona verbaasd. Dat had hij niet geweten. "Weet je wat," zei Corretje, "als je nu eens positieve teksten ging schrijven, dan kan ik je mooi helpen. Iets over een tunnel of zo, waar aan het eind licht schijnt" Dat was een reuze goed idee. Vanaf toen maakte Ona de mooiste teksten over het versoepelen van regels. De premier en de minister waren er blij mee. Ze zijn in elk geval nooit meer op de koffie geweest en ook de mensen in het land waren heel tevreden!

(Slechts een sprookje…..de werkelijkheid is helaas anders)