Ik geloof in mij……. en in de afstandsbediening

Deze tijd brengt met zich mee dat we meer thuis zijn en vaker tv kijken. Dat is niet altijd een vreugd. Sommige programma’s noodzaken terstond tot zappen. Gelukkig is daar het fantastische programma ‘Ik geloof in mij’ op SBS6. ‘Ik geloof in mij’ is voor vele mensen de nieuwste guilty pleasure: een genoegen waar je je een beetje voor schaamt. Ik had zelf op tv al enkele favorieten waar ik liever geen ruchtbaarheid aan geef. Zo kan ik bij ‘Ik Vertrek’ intens genieten van de idioten die via internet een wrakke boerderij in het buitenland kopen zonder er ooit te zijn geweest, de taal niet spreken en geen enkele ervaring hebben in wat ze daar willen gaan doen. Ook ‘De Rijdende Rechter’ ervaar ik als smullen. Daverende ruzies over een te hoge of te lage schutting, vallende boomblaadjes of een regenpijp die een paar centimeter te ver uitsteekt. Buren die voor het minste geringste bijna met elkaar op de vuist gaan. En wat dacht u van Big Brother nieuwe stijl? Sommige mensen kunnen niet zonder, terwijl anderen het nog nooit hebben gezien.

Maar dat alles is niets vergeleken bij ‘Ik geloof in mij’, inmiddels uitgegroeid tot een ware kijkcijferhit. ‘Ik geloof in mij’ gaat over zangers uit de B- en C-klasse. Artiesten die het (nog) niet hebben gemaakt. Maar die vol overtuiging optreden op bruiloften en partijen, op rondvaartboten, in kroegen en verzorgingstehuizen. Ze dromen ervan ooit door te breken en op een dag in Ahoy of de Arena te staan. Ze willen vooral Bekende Nederlander zijn. En dat maakt ze tegelijk bewonderenswaardig en eigenlijk zeer beklagenswaardig.

‘Ik geloof in mij’ doet denken aan het rariteitenkabinet van ‘Man bijt hond’. Goedmoedige kneuzen, die - vervuld van de televisie-aandacht - niet door hebben dat ze voor gek staan. De grote ster van ‘Ik geloof in mij’ - de titel lijkt hem werkelijk op het lijf geschreven - is echter René de Wit. Artiestennaam: René le Blanc. Maar dat hij bij een optreden voor een handvol dementerende bejaarden wordt aangekondigd als Le Blanche zal hem niet deren. Want als er iemand in René le Blanc gelooft dan is het René de Wit. René - ook wel bekend als de Nederlandse Engelbert Humperdinck - vindt dat hij in hetzelfde rijtje hoort als De Toppers. Hij mist alleen nog nèt even dat laatste stapje. René le Blanc is een karikatuur van de roem najagende artiest. Alles is even protserig en patserig aan hem. Zijn manier van praten, zijn kleding, de inrichting van zijn huis en natuurlijk dat geverfde haar. Maar René geniet van de camera, van de aandacht die de tv-uitzendingen hem opleveren. Waar hij eerst zo nu en dan een stukje kreeg in een lokaal huis-aan-huisblad, staat hij nu ineens met een interview in de grote kranten en bladen. Ook op televisie is hij regelmatig te zien in andere programma’s. René haalt nu zelfs RTL Boulevard en Shownieuws; omdat ’t hem allemaal teveel zou worden en hij een media-stop heeft aangekondigd. Voordat ik hierover ben uitgelachen, is Le Blanc echter alweer in de talkshow van Beau aangeschoven. Waar hij het over gehad heeft? Vast over zichzelf, maar gelukkig had ik de afstandsbediening dicht bij de hand.