Ik spoor misschien niet helemaal

In het verleden heb ik een gedicht geschreven met de titel “Wakker worden in een vreemde wereld”. Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat de wereld soms wel vreemd is, maar dat ik daar zelf geen uitzondering op ben. Niet meer hoeven werken en toch elke morgen om een uur of half zes helemaal wakker zijn en een column of gedicht op Facebook en op mijn website plaatsen. Soms nog wel eerder om het schrijfsel te maken of af te maken. Ergens spoor ik dan toch niet helemaal?

Verder geen geluid te horen in huis. Buiten is het ook nog stil. Zeker in de winter. Toch genieten van de stilte om me heen zodra de column geplaatst is. Ik kan dit lang volhouden en het maakt me ook niet uit hoe laat het de avond ervoor geworden is. Zonder wekker heb ik een vaste tijd van wakker worden. Die stilte is onder het genot van een kopje koffie zo heerlijk om naar te luisteren. Elk geluidje is ook te horen. Heerlijk is dat. Het is voor mij ook vaak het beste moment om te schrijven. Naar buiten kijkend in de donkerte. De eerste lichtjes zien. Gewoon genietend van de rust om mij heen. Maar ach, misschien herkent u dit helemaal niet en spoor ik echt niet.

Toch zijn het wat mij betreft de mooiste momenten van de dag. De stilte geeft me de tijd om na te denken, te twijfelen, te hopen of te dromen. Er zijn van die dagen dat het me niet lang genoeg kan duren. Meestal komen er snel reacties op mijn column. Kennelijk ben ik dus niet de enige die elke dag vroeg wakker is. Iedereen zal daar zijn of haar reden voor hebben. Zou iedereen net als ik zo van die stilte kunnen genieten?

Zo begon ik mijn column van vandaag met “Wakker worden in een vreemde wereld” Mijn gedachten maakten overuren. Ik vraag me al af of de wereld echt zo vreemd is sinds ik twee jaar geleden met vervroegd pensioen ben gegaan. Daarbij ontdekte ik dat het nogal uitmaakt hoe de weersomstandigheden zijn en niet of het om een doordeweekse dag of weekenddag gaat. Want elke dag is voor mij hetzelfde, maar toch gebeuren er onverwachte dingen. De vroege morgen geeft me dus de tijd daar over na te denken. Des te slechter het weer of des te donkerder het buiten is, des te meer ik geniet van de tijd om na te denken. Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat de wereld niet zo vreemd is. Soms wel natuurlijk, maar over het algemeen valt het best mee. Eigenlijk ben ik net als de wereld. Soms spoor ik misschien niet helemaal, maar over het algemeen valt het best mee.