Ik word er een beetje moe(deloos) van

De dagen worden korter, dus ik ben ‘s avonds ook weer wat vaker thuis en voor mij betekent dat dat ik wat vaker televisie kijk. Je moet toch wat als je alleen op de bank zit (of ligt).Overdag genoeg tijd voor andere dingen dus ‘s avonds kastje kijken. Het kan aan mij liggen, maar ik word er niet vrolijker van. Of ik moet natuurlijk de verkeerde programma’s kiezen. De heren Van der Gijp, Genee en Derksen boeien me allang niet meer. Jinek of Eva zoals het tegenwoordig heet kijk ik hoogstens 10 minuten en dan heb ik het wel weer gehad. In de vooravond heb je tegenwoordig elke avond Overtreders. Schrijnend om te zien. Ik begrijp echt niet dat er mensen zijn die er voor kiezen om handhaver te worden. Een stukje macht misschien? Ik snap er echt niets van, maar heb wel bewondering dat ze het doen. De Bondgenoten heeft een paar keer aan gestaan, maar ik heb mezelf beloofd daar nooit meer naar te kijken. Er zijn mensen die graag op een terrasje zitten met een biertje en dan genieten van het “mensen kijken”. Zo kijk ik naar Lang Leve de Liefde. Hoe krijgen ze veel van die mensen in vredesnaam zo gek dat ze er aan meedoen? Hoe krijgen ze deze mensen bij elkaar gezocht. Sommige deelnemers zullen zich toch niet meer durven te vertonen bij hun familie of op het werk? Het zouden je kinderen of je ouders toch maar zijn! Ik ben zelf vrijgezel maar zou aan zoiets echt nooit meedoen. Van veel van die deelmers snap ik ook wel waarom ze vrijgezel zijn en sommigen kunnen het ook beter blijven. Wat een ellende! U begrijp inmiddels wel dat ik regelmatig kijk. Een soort van leedvermaak denk ik. Is er dan helemaal geen positieve uitzondering? Ach Jeroen Pauw kan me nog steeds bekoren, Renze Klaver is enorm gegroeid en vind ik nu een van de betere presentatoren, maar super positief kan ik zijn over Raven van Dorst. Twee bekende Nederlanders die een paar dagen op een boerderij logeren. Zelfs BN-ers die ik ken. Deze week met Sanne Hans en rapper Donnie. Indrukwekkend hoe Raven mensen aan het praten krijgt. Sanne en Donnie vertelden een emotioneel verhaal zonder dat je het idee krijgt dat Raven emo-televisie probeert te maken. Raven vraagt, zegt verder niet veel, laat de gasten in hun waarde en toch zijn de gasten kennelijk daardoor zo zichzelf, zo op hun gemak, dat ze hun verhaal vertellen. Een positieve uitzondering in de grote massa van flut programma’s. Gelukkig zit er ook op mijn afstandsbediening een “uit knop”, zodat ik niet naar alles en niet altijd hoef te kijken. Mijn platenspeler heeft gelukkig een “aan knop”, maar je zult toch maar Angela de Jong heten en verplicht zijn om voor je werk elke avond te kijken en er nog een stukje over te schrijven ook ! Zou bijna, ja bijna medelijden met haar krijgen !