Inspiratieloos, maar wel een gedicht

Het is altijd vreselijk als je weet dat er zoveel te zeggen is maar wanneer je niks op papier kunt krijgen. Sterker nog je kan niets uitbrengen. Ik zit nu al een paar uur een beetje voor me uit te staren, te denken aan alles wat ik zou kunnen zeggen, opschrijven of ergens van vind. Maar ik kan gewoon weg niet de woorden vinden. Alhoewel, misschien wel de woorden, maar geen onderwerp om over te schrijven.

Inspiratieloos, eigenlijk is gewoon alles loos. Niks waarvan ik de plaats met zekerheid weet vast te stellen, geen woorden die ik kan vinden om het te bevestigen. Gewoon, helemaal niets. Alles is weg, ik kan alleen maar nadenken over dingen die mogelijk zou kunnen zeggen en de dingen die ik zou kunnen schrijven. Maar waar ik ook zoek, veel verder kom ik echt niet. Mocht ik toch woorden vinden, enkele lossen woorden.. dan kan ik ze niet in een zin plaatsen en krijg je woordflarden, losse woorden die ik nauwelijks uit kan spreken. Woorden die liever binnenin mijn hoofd blijven dan over mijn lippen mijn lichaam verlaten en de buitenwereld in dwarrelen zonder te weten waar ze heen gaan en wiens oor ze binnen zullen dringen. Ja, in die van u als u dit leest. Maar zit u daar op te wachten? Ik denk het niet.

Ik weet vandaag misschien heel veel, maar ik kan me er niet toe zetten om er de woorden uit te spreken of de woorden te vinden. Geen woorden die de dingen omschrijven kunnen die ik wil zeggen. In geen enkele taal. Gewoon een doodse stilte. Ik wil gewoon niks schrijven vandaag, maar zelfs dat lukt me niet. Ik wil niet schrijven over waar ik aan denk, dat is iets waar ik alleen aan denk en wat andere mensen dus niet hoeven te weten. En nee, er is ook niks ergs gebeurd met me. Ik heb alleen een blokkering, kan toch gebeuren? Zelfs een column schrijven, of überhaupt iet schrijven gaat niet. Misschien moet ik maar gewoon naar buiten kijken en wachten tot de nacht voorbij gaat. Morgen zal het vast beter zijn. Ik zal dan vast wel weten wat ik wil zeggen, wel weten wat ik wil doen en wel in staat zijn iets te schrijven. Om u te troosten heb ik wel een kort gedichtje kunnen schrijven, dat is me wonder boven wonder wel gelukt. Misschien morgen weer een column, maar beloven doe ik niets:

Flarden

De leegte vult zich

met flarden

van beelden en ervaringen

reizend op de gedachte

van gisteren en morgen

verdwaal ik in het nu

waar geuren diep tot me doordringen

het warme zonlicht me bevrijdt