Is Emotie-TV verwerpelijk of om van te smullen ?

Soms krijg ik onderwerpen door lezers aangedragen om over te schrijven. Af en toe brengt een lezer mij onbedoeld op het idee voor een column. Zo ook deze keer toen een lezer liet blijken niet zo veel op te hebben met het fenomeen Emotie-TV. Echter, Koning Emotie lijkt meer en meer te heersen in ons land. Dan heb ik het over wat men gewoon, structureel, op een gewone doordeweekse dag, aan emoties over zich heen krijgt in de diverse media. In de krant. Maar met name op de televisie en in de sociale media. Iedereen moet zich tegenwoordig “emotioneel bekennen”, althans zo lijkt het wel. Gordon, Gerard Joling en bekende en onbekende anderen weten van gekkigheid juist niet wat ze moeten verzinnen om op TV te komen met hun jankverhalen of als ze weer eens ruzie hebben zonder dat ze zelf eigenlijk weten waarover en waarom.. Of als je een partner zoekt, of juist relatieproblemen hebt, bij opvoedingsellende, geldproblemen hebt of drugsverslaving, of je man een slechte klusser is, overal zijn TV-programma’s voor. En wat dacht u van de real-live soaps? Je moet er maar van houden. Of wat dacht u van Big Brother? Bewoners nomineren andere bewoners om naar huis te sturen en als die persoon dan weggestuurd wordt, dan vliegen ze elkaar huilend om de nek. Begrijpt u het nog? Ik niet.

Sommige programma’s zijn tamelijk integer gemaakt, waarbij ik zelf soms ook wel kijk. Maar al die ruziënde stelletjes die je dagelijks voorbij ziet komen op TV zijn niet om áán te zien. Zo’n 10-15 jaar geleden werden nog discussies gevoerd of je mensen niet tegen zichzelf moest beschermen, maar tegenwoordig wordt alles gewoon op TV geknald. Toch wordt er veel naar die emo-programma’s gekeken. Onlangs las ik de mening van iemand die er graag naar kijkt: “Ik vind het wel eens fijn om te zien dat het bij anderen ook niet altijd rozengeur en maneschijn is”. Zo had u het waarschijnlijk nog niet bekeken, maar inderdaad, het zou herkenning kunnen geven. Want in geen enkel gezin, in geen enkele relatie, gaat alles altijd goed, is alles altijd even leuk. Misschien zijn dit soort programma’s daarom wel zo populair, om herkenning te vinden van je eigen situatie, die soms vervelend is. Ik heb het gelukkig niet nodig en u hopelijk ook niet. Of heeft u gisteravond wel naar Marco Borsato gekeken die bij Linda de Mol zonodig op televisie over zijn huwelijksproblemen moest praten? Ik heb het niet gezien, maar er zullen ongetwijfeld veel tranen gevloeid hebben. Niet alleen bij Marco, maar ook bij de vele kijkers.

Neem als voorbeeld ook de talkshows die er zijn. Jeroen Pauw vind ik een genot om naar te kijken. De vakkennis druipt er vanaf. Ook Eva Jinek en Matthijs van Nieuwkerk staan bij mij hoog aangeschreven. Met Beau van Erven Dorens en Humberto Tan heb ik veel minder. Bij hen vraag ik me elke keer weer af wanneer ze zelf in tranen uit zullen barsten. Humberto had wat mij betreft beter bij de sportjournalistiek kunnen blijven. Gelukkig is de afstandsbediening altijd binnen handbereik: …. even zappen en het probleem is verholpen. Ik denk dat de lezer die mij op het idee bracht voor het schrijven van deze column ook wel in het bezit is van de zo broodnodige afstandsbediening. En wees gerust…..u bezit ongetwijfeld ook zo’n handig ding.