Julia

Julia hoorde het nieuws al weer enige tijd geleden. Hij zou weer thuis komen. Eerst was er vreugde, diepe vreugde. Eindelijk! Het was zo lang geleden dat ze een man gehad had, deze man! Ze vond het nog niet nodig om het haar zoon Peter te vertellen. Het duurde tenslotte nog wel even voordat het zover zou zijn. Julia dacht weer aan de tijd dat ze het goed hadden samen. Wat hadden ze een pret gehad samen. Lange tijd was alles mooi en heerlijk geweest. Ze had wel gewild dat het nooit meer op zou houden. Hij aanbad haar en zij was helemaal wild van hem. Maar langzamerhand werd het minder leuk. Ze kreeg het gevoel dat ze gecontroleerd werd. Een ietwat vreemd gevoel. Ze ging beredeneren waarom hij dat deed en al snel was ze er achter: dat was omdat hij zoveel van haar hield en ze schonk er verder niet zoveel aandacht meer aan. Het werd kwalijker toen hij haar vroeg om haar baan op te zeggen. Hij zou wel voor haar zorgen en dan hadden ze samen nog meer kostbare tijd om met elkaar door te brengen. Ze had een goede baan in het ziekenhuis. Ze werkte toen als teamhoofd op de afdeling neurologie en het ziekenhuis was haar lust en leven. Dat waren eigenlijk de eerste voor Julia zichtbare tekenen dat er iets niet helemaal in de haak was. Een paar weken lang werd er strijd geleverd. Hij wilde dat zij haar baan op zou zeggen en zij wilde koste wat het kost doorgaan met werken. Uiteindelijk werd er een compromis gesloten. Julia is parttime gaan werken. Wat wel inhield dat ze geen teamhoofd meer kon zijn en dus weer op de intensive care afdeling kwam te werken als verpleegkundige. Dit werd het begin van het einde. Chris ging zich steeds dwangmatiger gedragen. Lekker winkelen met een stel vriendinnen was er niet meer bij. En de bezoeken aan haar ouders werden ook steeds zeldzamer. Chris zelf ging al helemaal niet meer mee en ze moest de ene smoes na de andere bedenken om het aannemelijk te maken dat hij echt verhinderd was. Chris verklaarde toch al nooit met haar ouders op een lijn gezeten te hebben en voelde zich niet meer geroepen zijn gezicht daar nog te vertonen. Haar ouders voelden wel dat er iets mis was, maar wat konden zij doen? Ze hoopten maar dat het van tijdelijke aard zou zijn en oefenden zo min mogelijk druk uit op Julia om haar niet helemaal te verliezen aan die man waar zij toch al altijd twijfels over gehad hadden. De wekelijkse bezoeken werden maandelijkse bezoeken en ze werden ook steeds korter. Op den duur beperkten de bezoeken zich nog slechts tot telefoontjes. Haar ouders hadden wel bij Julia op bezoek kunnen gaan maar ze waren ten eerste slecht ter been en ten tweede waren ze doodsbenauwd dat ze Chris tegen het lijf zouden lopen. Inmiddels was Julia er wel achter dat de relatie met Chris niet meer alleen maar rozengeur en maneschijn was. Er werd nog nauwelijks gelachen en de ruzies werden steeds talrijker. De aanleidingen hiervoor varieerden van een lege koektrommel tot een te volle wasmand. Zelden ging het echt ergens om. Op dit punt beland had Julia het plan opgevat om alleen verder te gaan.

Dit was geen leven. Niet voor haar, maar ook niet voor Chris. Zij kon zich tenminste niet voorstellen dat hij nog gelukkig was met haar. Ze wist nog niet hoe ze het aan zou gaan pakken, daar zou ze eerst nog wel even goed over nadenken. Ze begreep wel dat ze voorzichtig te werk moest gaan, ze had al meerdere malen een flink pak slaag ontvangen. En net toen ze haar plan ten uitvoer wilde brengen had ze gemerkt dat ze zwanger was! Dit veranderde alles. Nu kon ze de moed niet opbrengen om te vertrekken en besloot ze om nog te blijven. Chris was helemaal door het dolle heen geweest van pure blijdschap. Even leken de goede ouwe tijden van vroeger weer aangebroken. Ze mocht zelfs weer naar haar ouders om het nieuws van het toekomstige kleinkind te vertellen. Alles leek weer als vanouds en ze vergat de negatieve trekjes van Chris maar het liefst zo snel mogelijk. Ze zou intens genieten van haar zwangerschap, het zou de mooiste tijd van haar leven worden. De eerste maanden beleefde ze als in een roes. Het was heerlijk. Chris legde haar helemaal in de watten, hij kocht cadeautjes voor haar, runde bijna het hele huishouden en was verschrikkelijk lief. Dit was de Chris waar ze destijds voor gevallen was. De hele zwangerschap was één groot feest. Chris was de perfecte toekomstige vader. Wel had hij haar er nu van overtuigd dat het beter was haar baan op te geven. Zo’n hummeltje van oppas naar oppas verslepen wenste toch geen enkele moeder voor haar kind. Chris had een goede baan en voor het geld hoefde ze het niet te doen. Dus haar baan zou na het verstrijken van het zwangerschapsverlof opgezegd worden. Jammer! Maar het vooruitzicht om voor de baby te mogen zorgen verdrong het knagende gevoel van twijfel. De baby werd geboren en alles verliep voorspoedig. Chris huilde van blijdschap toen hij zijn zoon voor de eerste keer in zijn armen hield. Julia mocht na één dag weer naar huis en gedrieën gingen ze huiswaarts. Natuurlijk was die periode vlak na de geboorte druk. Hoewel Chris veel van hun vrienden weg heeft weten te werken was er toch nog veel kraambezoek. Gelukkig was de kraamverzorgster er nog en konden ze helemaal genieten van dit nieuwe wonder en alle aandacht erom heen. En toen kwam de omslag. De kraamhulp was weg, alle visite was geweest en ze waren weer helemaal op elkaar aangewezen. Het ging mis. De baby huilde teveel en er was veel te weinig aandacht voor Chris. Hoe goed ze ook haar best deed, het was niet goed genoeg. Het ergste was dat ze nu ook niet meer kon vluchten in haar werk. Hij had dat allemaal keurig uitgekiend. Maar ze hadden Peter en omwille van het kind hield ze het vol, maar hoe lang nog? Ze moest wel toegeven dat hij voor Peter goed was. Ze heeft hem tenminste nooit betrapt dat hij het kind psychisch of lichamelijk mishandelde. Dit gaf haar dan ook de kracht om door te gaan. Ze voelde zich als een rat in de val. Ze was afhankelijk van Chris. Ze had geen baan meer en banen in het ziekenhuis lagen ook niet voor het opscheppen als ze op zoek zou gaan. Ze was inmiddels de dertig gepasseerd en het ziekenhuis zag ook liever de pas afgestudeerde verpleegkundigen aantreden. Die waren nog niet eigenwijs en konden nog gekneed worden in een vorm die voor het ziekenhuis het beste was. En ze waren natuurlijk goedkoper. Nee ze zat in de val. Voelde zich gevangen in haar eigen huis. Wat speelde er toch in dat hoofd van Chris? Begreep hij dan niet dat het zo voor niemand leuk was? Ook niet voor hemzelf? Juist toen ze weer een plan aan het beramen was om weg te komen gebeurde er weer iets dat voor hen allen van grote invloed zou zijn. Het was weer eens een dag waarop alles verkeerd ging. Het begon met de tandpasta, die was op en Julia vergat om een nieuwe tube klaar te leggen. Chris werd woedend. Ze wist de boel nog wel te sussen maar toen even later bleek dat de verkeerde sokken klaar lagen bij zijn blauwe broek, brak de hel los. Hij haalde uit naar haar en miste op een haar na. Julia maakte zich zo snel als mogelijk uit de voeten, samen met Peter. Maar toen even later de koffie ook nog veel te sterk gezet bleek te zijn ging Chris helemaal door het lint! Hij kreeg een waas voor zijn ogen en Julia kan zich nog herinneren dat ze een harde klap op haar hoofd voelde en dat ze Peter nog nooit zo hard heeft horen krijsen.

Dit alles was al weer meer dan twee jaar geleden. En nu kwam hij weer thuis! Eerst was er vreugde, maar daarna nam de angst de overhand….. Peter was inmiddels al weer zes jaar oud. Zijn vader kon hij zich nog maar vaag herinneren er waren nog slechts flarden herinnering overgebleven in zijn jonge hoofd. Nee als hij aan zijn vader dacht haalde hij meestal het fotoalbum te voorschijn. Oma had hem veel over zijn vader verteld. Het was een geweldige man, dat kon niet anders. Oma had dat wel niet letterlijk gezegd maar dat bedoelde ze vast. Maar toch… waarom kwam hij dan niet terug? Dat was iets dat Peter niet kon begrijpen. Miste hij Peter dan niet? Wilde hij niet met hem spelen? Verhaaltjes voorlezen en liedjes zingen?

wordt vervolgd....