Liefs uit Londen, de Zeeuwse kust en nog veel meer

Zomaar een herinnering aan later. Van de wereld weet ik niets. Niets dan wat ik hoor en zie. Niets dan wat ik lees. Ik ken geen andere landen. Zelfs al ben ik er geweest. Grote steden ken ik niet, behalve uit de boeken, behalve van T.V. Ik ken geen andere stad, dan de stad waarin ik leef. Zij stuurt me kaarten uit Madrid en uit Moskou komt een brief met de prachtigste verhalen en God, wat is ze lief. Gisteren uit Lissabon "Ik mis je" en een zoen. Vandaag uit Praag een kattebel, want er is zoveel te doen. En morgen, als de postbode mijn huis weer heeft gevonden, dan stort ze mijn hart vol met al het liefs uit Londen.

Van de wereld weet ik niets. Niets dan wat ik hoor en zie, niets dan wat ik voel. Ik leef van dag tot dag, zonder vrees en zonder doel. Verre landen ken ik niet, behalve uit mijn atlas, die droom ik elke nacht. Maar ik droom alleen de landen waar ze ooit aan me dacht. Als een mooi en groot geloof. Aan de muur van mijn gedachten hangt een wereldkaart te wachten tot ze terugkomt. Met haar reizen in mijn hoofd steek ik vlaggen in de aarde. Dezelfde kleur, dezelfde waarde, daarmee brengt ze me terug op aarde en naar de Zeeuwse kust, waar we dansen aan zee.

De zoute zee slaakt een diepe zilte zucht. Boven het vlakke land trilt stil de warme lucht. “He!” iemand slaat soms onverwacht maar zeker op de vlucht. Alarmfase Twee is hier nauwelijks nog berucht, maar men weet het niet en zwijgt van wat men hoort en ziet. Hier aan de kust, de Zeeuwse kust. Waar de mensen onbewust zin in mosselfeesten krijgen en van eten slechts nog zwijgen als ze zat zijn en voldaan, dan weer rustig slapen gaan. Hier aan de kust, de Zeeuwse kust. Waar een ieder onbewust In het Duits wordt aangesproken. Waar de ketting is gebroken en alle schepen zijn verbrand, maar er is niets aan de hand, want de hemel is de aarde.

Een wens blijft maar een wens. Vlissingen ademt zwaar en moedeloos vannacht. De haven is verlaten, want er is nog maar één vracht en die moet in het donker buitengaats worden gebracht. Gedenkt de goede tijden van zuiverheid en kracht. Maar men weet het niet en zwijgt van wat men hoort en ziet. Hier aan de kust, de Zeeuwse kust, waar de zomer onbewust met een rotgang wordt genoten en waar wild en onverdroten iedereen zijn gang kan gaan tot men zat is en voldaan. Hier aan de kust, de Zeeuwse kust, waar de liefde van de lust steeds maar weer zal gaan verliezen, omdat ze nooit kan kiezen tussen goed en niet zo kwaad. Maar dat is zoals het gaat hier aan de kust.

Van de wereld weet ik niets. Niets dan wat ik hoor en zie, niets dan wat ik voel. De zoute zee slaakt een diepe zilte zucht. Boven het vlakke land trilt stil de warme lucht.

En morgen, harder dan ik hebben kan, als de postbode mijn huis weer heeft gevonden, dan stort ze mijn hart vol met al het liefs uit Londen. Omarm me, omdat het anders wordt, dus misschien tot morgen.