Lieve Angela

In mijn columns spreek ik mijn bedenkingen over Angela de Jong nog wel eens uit. Misschien om dat een klein beetje goed te maken, heb ik onderstaand gedicht geschreven:

Aan het water, maar geen natte droom

In de duinen vond ik de rust die ik zocht

ik zag het warme licht,

de schepen en de meeuwen

boven het kabbelende water

aan de rand van strand en zee

spelende kinderen, mijn ogen sloten zich

en in gedachten zag ik, ja echt,

Angela de Jong, liggend op het strand, naakt

aangespoeld als een verdwaalde zeehond

een doorweekte krant tussen haar borsten

pen in haar hand, een kille blik

in haar als altijd venijnig kijkende ogen

vanuit de duinen ontwaarde ik

de stilte van het ongeschrevene

staarde naar de branding

en de enorme weidsheid van de zee

tot een frisse noordooster

verlossend mijn droom aan flarden woei

en Angela uit mijn gedachten verdween