Over gevoelens valt niet te praten (of te schrijven) of juist wel?

Veel mensen zouden graag meer open willen zijn naar andere mensen. Het is fijn om verlangens, emoties en gevoelens te delen, zodat er een beetje lucht bijkomt en het makkelijker wordt om te relativeren. Maar open zijn is voor veel mensen ook ontzettend moeilijk. Zeker wanneer we in het verleden weleens gekwetst zijn, of wanneer onze openheid op de een of andere manier werd afgekeurd. Het gevolg is dat we in onze schulp kruipen en anderen niet meer vertrouwen met onze diepste gevoelens en verlangens. Wat is ‘open zijn’ eigenlijk? Het betekent dat u iets van uw kern, iets van wie u werkelijk bent, toont in de manier waarop u praat en u gedraagt. Die kern is niet eenduidig of oppervlakkig, maar complex en vol gevoelens en gedachten die soms zelfs tegenstrijdig zijn met elkaar. Wanneer u die gevoelens en gedachten deelt met anderen, stelt u zich open en kwetsbaar op. Dat nodigt anderen uit om zelf ook open te zijn, waardoor er écht contact ontstaat. Het klinkt allemaal zo eenvoudig, maar dat is het natuurlijk niet. Veel mensen hebben er moeite mee. Praten of schrijven over echte gevoelens gebeurt niet zo snel. Ik schrijf veel, heel veel zelfs, maar ongemerkt laat ik mijn diepste gevoelens daarbij meestal buiten beschouwing. Of ik het anders zou kunnen weet ik niet. Ik heb ook niet de behoefte om mijn gevoelens met iedereen te delen en zo zal dat met veel mensen zijn. Wel open zijn naar mensen dicht om hun heen, maar niet naar iedereen.

Uzelf open stellen is niet altijd makkelijk. Het is kwetsbaar en gaat vaak gepaard met een hoop onzekerheid, twijfel en angst. Om die reden verbergen we vaak onze diepste gedachten en gevoelens, want “wat zullen mensen anders wel niet denken”. En dat is misschien zonde. Door niet open te zijn, ontnemen we anderen namelijk ook de kans om het tegendeel te bewijzen. Ik herken dat wel. Bij het schrijven van mijn columns heb ik dat niet. Vaak ben ik juist benieuwd hoe anderen er over denken. Dat komt natuurlijk ook doordat ik bij het schrijven mijn diepste, persoonlijke gevoelens niet altijd weergeef. Ik schrijf wel hoe ik over iets denk, maar wel over onderwerpen waar iedereen zich in zal kunnen herkennen. Over gevoelens valt dus best wel te praten of te schrijven, dat toont deze column wel aan. Ik merk wel dat ik veel meer nadenk over elke zin die ik schrijf, dan wanneer ik een column schrijf over shoppen bij de Action, zoals ik dat gisteren deed. Een column als deze geeft me echter wel meer voldoening dan wanneer het beperkt blijft tot oppervlakkigheid. Misschien dat ik het dus wel iets vaker moet gaan doen. Maar ja, wat zullen andere mensen, zoals u, dan wel niet denken? Nee hoor, dat zal me er niet van weerhouden. Ik zal er in ieder geval eens over nadenken.