Pa …… misschien heb ik je wel te weinig gevraagd …...

Mijn ouders leven niet meer. Mijn vader is in november 2004 overleden, dus bijna 17 jaar geleden. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het alweer zo lang geleden is. Zijn overlijden staat me nog bij als de dag van gisteren. Soms heb ik gewoon de behoefte over hem te schrijven. Aan hem denken doe ik eigenlijk altijd. Enkele maanden na zijn dood schreef ik het volgende gedichtje met de titel “Pa”:

Aan het einde van je leven

pakte ik je hand,

je besefte het niet meer

maar ik voelde je

je zweeg als afscheid

naar nooit meer zijn,

ik heb ook gezwegen

maar in me hoorde ik je

In me hoor ik hem nog steeds. Bij zijn dood hebben we samen gezwegen en dat moment zal me altijd bij blijven. Nu, vele jaren later, vraag ik me wel eens af of we niet te vaak gezwegen hebben. Tijdens zijn leven dan. Ik heb nu eigenlijk vragen die ik tijdens zijn leven niet gesteld heb en vraag me soms af waarom ik dat niet heb gedaan of in ieder geval te weinig heb gedaan. Mijn vader is in 1929 geboren. Een rekensommetje leert dat hij de oorlog als jonge jongen heeft meegemaakt. In die periode overleden zijn ouders kort na elkaar. Mijn opa en oma dus. Mijn vader heeft ze veel te kort gekend en ik heb ze nooit gekend. Ik kan u vertellen dat dat een gemis is. Zover ik weet zijn ze beide aan tbc overleden. Meer weet ik eigenlijk niet van ze. Mijn vader sprak daar nooit over en ik heb er nooit naar gevraagd. Nu vraag ik me af hoe het voor hem geweest is om in de oorlogsjaren in korte tijd beide ouders te verliezen. Hoe het voor hem geweest is om in oorlogstijd op te groeien. Mijn vader kwam uit een groot gezin en de kinderen zijn door pleegouders groot gebracht. Althans in mijn herinnering. Aan de twijfel in mijn woorden merkt u al dat we er nauwelijks over gesproken hebben. Wij waren geen praters over dat soort zaken en zeker mijn vader niet. Ik ben in dat opzicht in de loop der jaren veranderd en vraag me dus meer en meer af of ik hem niet te weinig heb gevraagd. Misschien komt dat wel omdat ik zelf langzamerhand ook ouder begin te worden. Kennelijk ga je dan ongemerkt nadenken over dingen waar je vroeger minder aan dacht. Wie waren mijn opa en oma en hoe stonden zij in het leven? Ik weet hun namen niet eens en dat geeft wel aan hoe weinig ik weet van het verleden van mijn vader.

Gelukkig heb ik wel veel en mooie herinneringen aan mijn vader. Er zijn van die momenten dat ik me besef dat ik heel veel op hem lijk. Niet qua uiterlijk maar meer hoe hij als mens was en hoe ik als mens in het leven sta. Dat geeft me een goed gevoel en doet me ook beseffen hoe veel ik van hem gehouden heb en nog steeds doe en dat ik hem mis. Als het zou kunnen zou ik hem willen vragen naar de dingen die ik nooit gevraagd heb, maar net als in het gedicht zullen we samen zwijgen…...