Stil verdriet, verborgen maar wel aanwezig

Zoveel dingen om verdriet over te hebben. Zoveel dingen om over te rouwen. De mensen die van je worden weggenomen, onterecht, onverwacht of allebei. De mens die jij niet meer bent – het verlies van je jeugd, je onbevangenheid. Het leven is afscheid nemen en de onontkoombaarheid daarvan kan je letterlijk de adem benemen. Verdriet is weerbarstig, onbuigzaam, verstikkend. Het is iets dat geen begin en geen einde lijkt te hebben en als je erdoor overspoeld wordt, weet je soms letterlijk en figuurlijk niet meer waar je “het” moet zoeken. “Het”, dat is een sprankje hoop, iets om je aan vast te houden. Iets dat wijst naar een uitgang. Het moeilijke is dat je vaak niet eens de kracht of de wíl hebt om daarnaar te zoeken. Diep verdriet is een totale ontreddering. Het zit in je hoofd, zodat je niet meer na kunt denken. Het gaat tot in het diepst van je ziel, waar geen licht meer kan komen. Iedereen heeft een eigen manier om met verdriet en rouw om te gaan.

Veel mensen leven langs elkaar heen, zonder elkaar echt te zien en horen. Mensen zien vaak elkaars tekortkomingen en niet elkaars pijn. Dat noem ik het stille of verborgen verdriet. Het is er wel, maar anderen zien het vaak niet. Ik denk dat iedereen dat wel herkent of het wellicht ook heeft. Ik ben daarop geen uitzondering. Ook ik mis mijn beide ouders al geruime tijd. Ook ik heb mijn sombere momenten, maar ik zie en lees veel verdriet bij anderen en gelukkig ben ik dan in staat om te denken “Ach, het verdriet is er, maar zo slecht heb ik het eigenlijk nog niet”. Verdriet is eenzaam, en tegelijkertijd ook niet. Je bent nooit de enige. Het leven kan gruwelijk oneerlijk zijn, maar mensen zijn erop gebouwd daarmee om te gaan. Het is een schrale troost, maar niettemin een troost, dat dit een moment is dat je je kracht leert kennen en gebruiken. Dat je erop kunt vertrouwen dat je het in je hebt om een sprankje schoonheid te vinden en daar je handen omheen te leggen, tot de storm is gaan liggen en je weer in staat zult zijn om zachtjes te blazen zodat er een vuurtje ontstaat waaraan je je kunt warmen.

Waarom ik dit schrijf? Ik zag onlangs op Facebook een uiting van verdriet van mensen die ik ken. Ze hebben beiden veel meegemaakt en doen dat nog steeds. Met woorden gaven ze elkaar in hun reacties steun. Het deed me iets en het gaf me het gevoel dat ik er iets over moest schrijven. Misschien versterkt omdat ik ze ken en een beetje weet wat hen overkomen is. Meestal zien we alleen de buitenkant. Ook bij deze mensen is het verdriet aanwezig. Het echte verdriet is echter iets persoonlijks en blijft meestal verborgen. Het deed me daarom goed hun reacties op elkaar te lezen. Mensen doen dat misschien te weinig, elkaar ondersteunen. Al is het maar voor even en op afstand in woord of gebaar. Ook ik maak me daar schuldig aan. Echter, steeds meer besef ik hoe waardevol het leven is. Plezier beleven, gesprekken voeren, over het leven schrijven, ervaringen delen. Voor mij hoeven die momenten niet groots en meeslepend te zijn. Het kostbare zit in het alledaagse en ik hoop dat u, misschien ondanks uw al dan niet stille verdriet, daarvan ook kunt genieten. Liefst zo lang als maar mogelijk is!