Terug naar huis

Hoofdstuk 1

De regen kletterde gestaag tegen de ramen. Verblind door de lichten van hem tegemoetkomende auto’s reed hij naar huis. “Sledgehammer” knalde uit de speakers , een heerlijk nummer om naar te luisteren. Nog even en het was middernacht en dat na een rit van bijna zeven uur. Hij begon zich steeds vermoeider te voelen, alleen de muziek van Gabriel hield hem wakker. Nog dertig kilometer en dan zou hij eindelijk thuis zijn. Naar huis en dat na zo’n lange tijd. Hij kon zich bijna niet herinneren wanneer hij daar voor het laatst was geweest. Was het nu vijf of zes jaar geleden ? Hij wist het niet exact meer, in ieder geval was veel te lang geleden. Het waren moeilijke jaren geweest zonder zijn gezin. Jaren waarin hij veel heeft kunnen nadenken. En nadenken was nodig, want hij had de laatste jaren een puinhoop van zijn leven gemaakt. En al die jaren in eenzaamheid hebben hem doen besluiten om het leven van hem en zijn gezin een andere wending te geven. Misschien hadden al die jaren van afzondering dan toch nog voordeel gehad, maar lang hadden ze wel geduurd. Veel te lang naar zijn zin.

Hij wist nog goed hoe het was voordat alle ellende begon. Tot aan die ene fatale dag in zijn leven waarop hij alles wat hij zo zorgvuldig had opgebouwd in één keer op het spel zette. En waarom ? Eigenlijk voor niets. De kleine was net geboren, hij hield zielsveel van zijn vrouw, had een baan waarin hij zich thuis voelde en toch was hij in de fout gegaan, 31 was hij toen en nu een paar jaar verder, maar geestelijk jaren ouder. Ook qua uiterlijk had hij geleden en was hij tientallen jaren ouder geworden. Hij keek op zijn klokje. Kwart over twaalf, nog 20 kilometer en dan eindelijk thuis. Richtingaanwijzer aan en uitvoegend naar rechts verliet hij de grote weg. Weinig verkeer met dit slechte weer. Af en toe een verdwaalde tegenligger was alles dat hij tegenkwam. De vermoeidheid begon steeds meer toe te nemen en hij draaide wat aan de volumeknop van zijn cd speler om de muziek wat harder te zetten, vechtend om zijn aandacht op de weg te houden en om wakker te blijven. Eigenlijk onverantwoord, maar hij wilde nu zo snel mogelijk thuis zijn. 160 kilometer per uur gaf de teller aan en dat terwijl de weg nat was van de vele regen. Af en toe slipte de wagen in de bochten wat weg, maar hij hield het nog steeds. Waarom moest het uitgerekend nu zulk slecht weer zijn? Juist nu hij zo snel mogelijk thuis wilde zijn. Een lang stuk rechte weg dus hier kon hij weer wat harder. Julia zou wel op hem zitten te wachten. Vol spanning omtrent zijn terugkeer zou ze uit staan kijken over de lange weg grenzend aan hun huis om te zien of ze in de verte de eerste contouren van zijn naderende auto zou kunnen ontwaren. De kleine jongen zou wel slapen op dit tijdstip van de dag, maar die zou hij wel wakker maken op het moment dat hij er was. Wat verlangde hij er naar om ze weer terug te zien. Zou de kleine hem nog herkennen na al die jaren en zou Julia nog net zo over hem denken als vroeger. Allemaal vragen die al rijdende in em opkwamen en die hij nu nog niet kon beantwoorden. Nee, nu nog niet, maar straks ………hij was zich de laatste jaren ook meer en meer af gaan vragen hoe hij nu eigenlijk zelf in elkaar zat. Hij had altijd gedacht dat hij zichzelf kende en wist hoe hij handelde en dacht. Maar er waren nu dingen in zijn leven gebeurd die hij vroeger nooit voor mogelijk zou hebben gehouden. Kende hij zichzelf dus eigenlijk wel of had hij de laatste tijd zijn ware ik leren kennen? In ieder geval beviel deze nieuwe wijze van denken en leven hem wel, door alles wat hem overkomen was, was hij zich toch een ander mens gaan voelen. Hij was weer anders tegen de dingen aan gaan kijken, was ook weer meer plannen gaan maken en was gaan dagdromen over de toekomst, wat die hem ook brengen zou. Onbegrijpelijk eigenlijk dat een bepaalde gebeurtenis in zijn leven zoveel in hem teweeg heeft kunnen brengen. Maar goed het had nooit mogen gebeuren.Hij had zijn zelfbeheersing destijds nooit mogen verliezen. Gedane zaken nemen echter geen keer en daarom was het nu nodig om een nieuwe start te maken in zijn leven en in het leven van zijn vrouw en zoon.

Gabriel was inmiddels ook gestopt met zingen , de cd was afgelopen. Nonchalant met één hand sturend, verwisselde hij met z’n andere hand de cd in de speler. Nog even en hij zou er zijn. 10 kilometer en dan was het zover, eindelijk ! Het was inmiddels gestopt met regenen. De weg begon al aardig droog te worden. Verkeer kwam hij nu helemaal niet meer tegen, dus het gaspedaal werd nog dieper ingetrapt. Julia, o god wat had hij haar gemist al die jaren. Ze moest eens weten hoeveel. Dat zou hij haar straks kunnen vertellen en dan …………….wat liep daar nu over de weg ? Een kat…… hij trapte boven op z’n rem. De wagen begon te slingeren over de weg, van links naar rechts en met gierende remmen kwam hij tot stilstand, een aantal langs de kant van de weg staande bomen nog maar net ontwijkend. Zweetdruppels van angst liepen van zijn voorhoofd af. Zijn lichaam plakte aan de leren autostoel. De kat had al lang een veilig onderkomen gevonden, maar hij, met trillende handen zat hij achter het stuur. Het zou niet veel hebben gescheeld of hij had het helemaal niet gehaald. En dan zou alles voor niets geweest zijn, helemaal voor niets. Een beetje bijgekomen van de eerste schrik startte hij de afgeslagen motor. Langzaam draaide hij de weg weer op. Nog een geluk dat de weg minder glad was , nu het niet meer regende. Een voordeel van het voorval was, dat hij nu wel wakker was. Voorzichtig rijdend vervolgde hij zijn weg richting huis. Zou het bijna mis gegaan zijn in die laatste paar kilometers. Je hoorde vaak van dit soort ongelukken en altijd dacht je dat dit jezelf niet kon overkomen en nu was hij zelf bijna het slachtoffer geworden van zijn overmoedige rijden. Hij was er nu bijna. Ondanks de donkerte van de nacht herkende hij toch de o zo bekende plekjes in de omgeving van zijn huis. Jarenlang had hij naar dit moment uitgekeken en eindelijk was het dan zover. Terug naar huis. De laatste bocht naar links en dan zou hij er zijn. Toch een beetje onrustig zette hij de muziek uit. Hij had nu wel genoeg gehoord. Langzaam reed hij de bocht door, de laatste honderden meters van een lange rit. De oprijlaan op en dan was hij er. Verwachtingsvol keek hij naar het huis. Tot zijn grote verrassing zag hij nergens lichten branden. Julia wist toch dat hij zou komen ? Hij parkeerde de auto, stapte uit en bespeurde een enorme stilte rondom het huis, een stilte die beangstigend op hem af kwam. Geen lichten, een donker huis en de auto van Julia stond ook niet voor de deur. Terug naar huis, na al die jaren en dan …. eindelijk thuis en dan dit............wat was er gebeurd ?

wordt vervolgd..........