Tik ’m aan! …… nee, niet ouwe, maar gewoon op tv

Angela de Jong is door een operatie al enige tijd van het column front verdwenen, dus ik kijk maar wat vaker televisie om daar columns over te kunnen schrijven. In het kader van opgestaan, plaatsje vergaan….. nee hoor die aspiraties heb ik niet. Ik had haar nog wel een fruitmandje willen sturen, maar het is er niet van gekomen. Liefst gevuld met veel citroenen, want zo zuur zijn haar columns meestal ook. Bijna net zo zuur en venijnig als de blik in haar ogen als ze weer eens op televisie verschijnt.

Het zal u niet ontgaan zijn dat we midden in een soort van speelgoed hype verkeren op televisie. Geïnspireerd op Domino D-Day waren er al Marble Mania en Lego Masters en de NPO heeft Frank Evenblij en Emma Wortelboer uit de kast getrokken om Tik ’m aan! te presenteren. Volgens Frank Evenblij het enige programma waarin entertainment, kunst en wetenschap samenkomen. Frank heeft al eerder leuke programma’s gemaakt en Emma vind ik een leuke spontane meid, dus ik heb de eerste aflevering bekeken. Het programma is gebaseerd op de Rube Goldberg machine: een complexe constructie die een zeer eenvoudige opgave uitvoert, zoals koffiezetten, een glas cola inschenken, de pagina van je krant omslaan of iets laten omvallen. De constructie doet dit op een uiterst creatieve, inventieve en tegelijk tergend langzame en omslachtige manier. Met hulp van katrollen tot luchtballonnen en van omvallende kasten tot knallende verfkanonnen. Tot vermaak van miljoenen mensen. Het gigantische online succes van deze video’s wordt nu in een uniek jasje gestoken op televisie. Ik had er nog nooit van gehoord en u wellicht ook niet.

Tik ’m aan! draait dus om het bouwen van kettingreacties. In principe het aloude domino effect onder het motto hoe gekker hoe beter. Het deelnemersveld in de eerste uitzending bestond uit ontwerpers, uitvinders, docenten natuurkunde, studenten, kortom eigenlijk bijzondere nerds. In een gigantische loods mochten ze hun stellages opbouwen, waarbij ook nog eens ‘een verhaal’ verteld moest worden. Zo was er een stel dat een ‘coronaverjaardag’ had gemaakt, die begon met het indrukken van een bel, en eindigde met een taart met kaarsjes die werden uitgeblazen. Het verhaal van een ander duo was: ‘thee zetten’, al hielp het niet dat de waterkoker, het cruciale element in de kettingreactie, kapot was.

De bouwwerken waren zonder uitzondering spectaculair, al werkte lang niet alles. Een ballon die door een föhn weggeblazen moest worden, zweefde de verkeerde kant op, een stoel viel niet om doordat de suikerklontjes waar hij op stond niet smolten. Uiteindelijk leverde het in elk geval vermakelijke, spannende en met name boeiende televisie op. Een stuk leuker dan Lego Masters, omdat ik wel uitgekeken ben op al die bekende Nederlanders die zo nodig aan dit soort programma’s mee moeten doen. Zeven koppels hebben zich geplaatst voor de volgende ronde, dus ik ga het zeker volgen. U merkt het ongetwijfeld wel. Ik ben geen waardige vervanger van Angela de Jong. Totaal geen kritiek. Geen wrange opmerkingen over de presentatoren. Geen gezeik over het afgezaagde idee achter het programma. Voor haar fans hoop ik dus maar dat ze weer snel gaat schrijven.