Tortelduifjes

Ik durf het u bijna niet te vragen, maar ik doe het toch. Kent u Gert en Hermien nog? En zo ja, weet u dan de naam van hun bekendste hit? “Alle duiven op de Dam”, ik hoor het u roepen! Om uw geheugen, indien nodig, een klein beetje op te frissen, verklap ik u een klein stukje van de tekst:

“Mooi is het leven met jou, jij bent de zon in mijn leven, door deze duiven zijn wij nu een paar, want zij brachten ons twee bij elkaar. REFREIN:

Alle duiven op de dam, sjalalalie sjalalala, ja die weten hoe het kwam, sjalalalie sjalalala, want ze zaten op je schoot, sjalalalie sjalalala, en je gaf ze stukjes brood, sjalalalie sjalalala”.

Heeft u meegezongen? Ik zal het niet verder vertellen. Vooral dat “sjalalalie sjalalala” is nu niet meer uit uw hoofd weg te krijgen. U zult hier nog dagen aan terugdenken, althans as u meegezongen heeft. Waarom nu deze inleiding en hoe kom ik op het idee om over dit lied te schrijven? Dat is eenvoudig. Ik was wat oude foto’s aan het bekijken en kwam een serie foto’s tegen van twee tortelduifjes. Niet op de Dam, maar gewoon bij mij drie hoog op het balkon. Ze zaten elkaar daar heel verliefd aan te kijken als twee echte tortelduifjes. Ik heb er in alle rust en met heel veel plezier foto’s van kunnen maken. Zelfs toen ik de schuifdeur naar mijn balkon voorzichtig opende, bleven ze netjes zitten. Ze hadden alleen maar ook voor elkaar. Toen dacht ik helemaal niet aan Gert en Hermien, maar bij het bekijken van de foto’s moest ik onmiddellijk aan dit lied denken.

In het lied werden twee mensen door het zien van de duiven bij elkaar gebracht. Dat is mij niet overkomen, want verder was er niemand in de nabije omgeving te bekennen. Tja, je kunt nu eenmaal niet alles hebben in het leven. Ik heb wat stukjes brood op het balkon gegooid, maar daar hadden ze geen belangstelling voor. Kennelijk waren het kieskeurige beestjes. Ze hupten wat opzij, maar dat was ook alles.

Ze hebben zeker een half uur op mijn balkon gezeten en fladderden daarna weg naar onbekende bestemming. Op mijn balkon heb ik ze nooit meer terug gezien, maar…….gelukkig heb ik de foto’s nog !