Van het vliegveld naar……..Mexico ! (De belevenissen van de oude vrouw deel 2)

Soms wordt een onderwerp voor een column je zomaar in de schoot geworpen. Zo ook deze keer. Ik kreeg de vraag wat er verder zou gebeuren met de oude vrouw uit één van mijn vorige columns waarin ze naar het vliegveld werd gebracht. Ik wist het ook niet, dus heb ik haar even gebeld om haar kant van het verhaal te horen.

De vrouw vertelde dat ze wekelijks, altijd op woensdag, twee rundertartaartjes en een half blikje Mexico-melange van Bonduelle eet. Dat is een zeer verfijnde en kleurrijke melange van mais, doperwtjes en rode paprika. De vrouw is er dol op. Als ze zo'n blikje gezonde confetti opentrekt, verschijnt er steevast een glimlach op haar gezicht. Dan is ze voor even in Mexico. Ze eet dit al zo lang ze zich het kan herinneren. Ze heeft heel lang getwijfeld, maar nu heeft ze toch haar stoute schoenen aangetrokken en heeft ze op haar oude dag een reis naar Mexico geboekt. Zou alles haar daar net zo goed smaken?

Toch een beetje angstig gaat de vrouw het vliegtuig in. Ze schuifelt met haar handbagage door het gangpad van het vliegtuig. Na een abrupte stop omdat haar voorganger ineens zijn stoel heeft gevonden, kan ze weer verder lopen. Haar koffer botst dan weer hier en dan weer daar tegen voeten of stoelen aan. Ze tuurt naar de nummers en letters boven de rijen en ontwaart de voor haar gereserveerde plaats.

Moe valt ze in haar stoel neer. Uitgeput van al haar voorbereidingen kijkt ze om zich heen. Ze ziet lastige peuters, opgefokte ouders, giechelige twintigers en serieus kijkende zakenreizigers. En ze is nog maar net vertrokken. Gelukkig zijn de stewardessen – ook welluchtvaartdienstverleners geheten – al druk bezig met de bekende karretjes voor een eerste rondje drankjes. De vlucht verloopt voorspoedig, maar je kunt er op wachten dat zich dat fijne fenomeen voordoet: turbulentie. Vroeg of laat gaat het bordje “Fasten seatbelts” aan. Zo ook nu. Nadat ze een paar keer slechts geringe turbulentie heeftgehad, is het vermaledijde bordje tijdens het laatste deel van de vlucht weer opgelicht. Maar nu lijkt het alsof de stem van de stewardess strenger over de luidsprekers schalt. Onheilspellend bijna. Ze klinkt alsof zij iets weet dat de oude vrouwnog niet weet. Het bord dat de gordels verplicht stelt, is de laatste anderhalf uur niet meer uit geweest. En nog is het niet voorbij. Het geschud begint nu enormeproporties aan te nemen. De turbulente luchtstromen tillen de vrouwsoms half uit haarstoel, om haarvervolgens weer met een klap neer te doen komen. Nu hoort zeook van alles kraken en schuiven. In de cabine is het muisstil geworden. Zelfs de peutershoort ze niet meer. Minuten lijken wel uren te duren. Haar maagsappen zijn inmiddels zo dolgedraaid, dat ze massaal protesteren. Ze voelt dat ze misselijk wordt. Behalve dat het vliegtuig op en neer gaat, schudt het nu ook wild van links naar rechts. Het lijkt alsof een onzichtbare reuzenhand het vliegtuig naar believen alle hoeken van het luchtruim laat zien. Voor de zekerheid vergewist ze zich ervan dat er een zakje voor eventuele maaginhoud onder handbereik is in het overvolle net. Oververmoeid van alle inspanningen en angsten valt de oude vrouw in slaap en droomt van het zonnige Mexico!