Van je familie moet je het hebben

Steeds meer besef ik dat het leven eigenlijk best wel mooi is. Niet dat ik daar ooit aan getwijfeld heb, dus beter geniet ik van wat komen gaat in plaats van angstvallig vasthouden aan hetgeen dat nooit terugkomt. Het gaat niet om leeftijd, maar om geleefde tijd. Daarom denk ik vaak terug aan wat ik vroeger heb meegemaakt. U hoort mij niet zeggen dat ik daar naar terug verlang, maar het zijn gewoon mooie herinneringen waar ik met plezier aan terug denk.

Ik neem u mee terug naar de tijd dat ik een kleine jongen was. Ja, ja, dat is lang geleden …. ik weet het. Mijn vader en ik waren allebei lid van de plaatselijke voetbalvereniging. Pa had zijn schoenen al lang aan de wilgen gehangen, maar was een fanatieke bezoeker van de thuiswedstrijden van het eerste team. De scheidsrechter was meestal waardeloos en de grensrechter, zoals dat toen nog genoemd werd, was partijdig. Bij overwinningen hoorde ik hem daar nooit over. Hij reed geen auto, maar het gebeurde regelmatig dat hij met iemand mee kon rijden naar de uitwedstrijden. Was dat niet het geval dan luisterde hij de hele middag op de radio naar Langs de Lijn voor al het voetbalnieuws en was zenuwachtig voor de uitslag van “zijn” team. Dat team speelde niet zo hoog dat het ook op de radio kwam. Maar in Alblasserdam was er uiteraard ook een kapper. Op de Dam had je kapsalon Jan J. van der Graaff. Ook een fanatiek supporter. Deze kapper maakte reclame met de slogan “Voor een goed verzorgd kapsel naar de kapper op de Dam voor de moderne vrouw en man”. Het rijmde van geen meter, maar deze kapper hing elke zondagavond om klokslag half zeven de uitslag van die dag op een briefje voor de ruit in de etalage. Dus mijn vader fietste bij elke gemiste wedstrijd naar de Dam om daar de uitslag te lezen. Hoe anders zijn de tijden nu? Toch niet meer voor te stellen dat het zo ging?

Er was een periode dat mijn moeder en ik altijd meegingen als pa de thuiswedstrijden bezocht. Pa geen auto en ma fietste niet, dus elke wedstrijd lopend naar sportpark Souburgh. Voor ons was dat normaal. Kapper Van der Graaff was er uiteraard ook altijd. Ik weet nog goed dat je in die tijd bij de wedstrijd lootjes kon kopen en dat dan, volgens mij gedurende de tweede helft, de wedstrijdbal werd verloot. Het kan ook in de rust geweest zijn. Zeker weten doe ik het niet meer. Wij vielen nooit in de prijzen totdat de gelukkige winnaar van de bal op een keer op ons af kwam lopen. “Alsjeblieft, die is voor jou”, zei de man en hij gaf mij de bal. Ik bedankte hem en was verder sprakeloos van blijdschap. Toen ik bijgekomen was vroeg ik aan mijn ouders of ze wisten wie die meneer was. Het bleek een broer van mijn vader te zijn, dus mijn oom. Zijn naam weet ik niet meer. Ik kende hem niet, want mijn ouders hadden geen contact met de familie. Totaal geen ruzie, maar ze kwamen niet bij elkaar. In mijn herinnering was het een man met een baard, maar in mijn vage herinnering hadden de vele broers van mijn vader allemaal een lange baard. U zult begrijpen dat ik in die tijd populair was onder mijn vriendjes. Voetballen met een echte leren bal! En dat allemaal dankzij een voor mij onbekende oom. Het is al meer dan 50 jaar geleden, maar ik zie hem nog steeds op me afkomen met die bal in zijn hand!