Waar speelde u vroeger mee?

Mijn gedachten gaan soms onwillekeurig terug naar mijn jeugd, naar mijn eerste speelgoed bijvoorbeeld. Eén van mijn speeltjes was een mecanodoos. Er was toen nog geen technisch Lego of Playmobil. Bij het maken van de simpele opdrachtjes bij de mecanodoos werd al snel duidelijk dat ik later geen technisch beroep hoefde te kiezen. Conclusie: totaal ongeschikt voor de technische wereld. Toen kwamen de autootjes van Dinkey Toys. Niet van hout of plastic, maar van degelijk staal met èchte rubber bandjes. En elke auto van Dinkey Toys had een echte originele merknaam. Welke merken ik had, weet ik niet meer, maar ik heb er met veel plezier mee gespeeld. Alles werd gekocht in de plaatselijke speelgoedzaak met de naam Klaasje Bakker. Het was heerlijk om daar als kind rond te neuzen. In het dorp werd dit winkeltje wel interessant gevonden. In de tijd dat voor elke jongen een elektrische trein het mooiste speelgoed was, was deze winkel een waar paradijs. Vitrinekasten vol met wagons en locomotieven van Märklin en Fleischmann, Faller-huisjes en poppetjes van Preiser. Je keek je ogen uit en hoopte dat je – ook al was het niet je verjaardag – tóch iets mocht uitzoeken. Meestal mocht ik dat ook wel.

Uiteraard had ik ook een voetbalspel. Van die voetballers op veertjes, dat weet ik nog wel. Jarenlang heb ik daar mee gespeeld. Totdat de verf van de poppetjes af was en de veertjes helemaal versleten waren. De bal was van staal en toch kon je er mee koppen zonder dat de voetballers het voelden. Later heb ik met een ander voetbalspel gespeeld. Een net op een grote tafel passend groen veld met een houten rand er omheen. De voetballers op wiebelende voetjes moest je met je vinger voortbewegen. Minder leuk dan de voetballers op veertjes en de naam van het spel ben ik vergeten. Natuurlijk had ik ook een kasteel met ridders en met paarden.

Als ik buiten aan het spelen was, dan was ik aan het voetballen. Ook op het schoolplein. Met krijt hadden we een doel op de muur van de gymzaal getekend. De ze gymzaal is een paar maanden geleden afgebroken. Weer een stukje een mooie geschiedenis dat verdwenen is. Op dat schoolplein werd er ook geknikkerd. Het begon wanneer de eerste kinderen hun knikkers meenamen naar school. Dan werd er niet meer gevoetbald in de pauze. Twee spelers. Allebei een of meerdere knikkers. Een speciale zelfgemaakt houten bord met gaten erin. Beetje te vergelijken met een sjoelbak. Of kleigrond waarin een gaatje gegraven was. En dan knikkeren om de knikkers. Aan het eind van een schooldag wilde je met een vollere knikkerzak naar huis. Soms verliet je het schoolplein huilend, met een lege zak. Alles verloren. Dan moest je nieuwe knikkers kopen. Maar de volgende dag begon je gewoon weer opnieuw.

Mooie herinneringen uit een nog mooiere tijd. Iedereen zal zulke herinneringen hebben. De jeugd van tegenwoordig knikkert niet meer en of ze nog buiten spelen? Misschien wel, maar in ieder geval niet meer zo vaak als dat vroeger gebeurde!